Ineengeregenheid des veren

e lucht lauw bellend begint te zweven. Jassen van bomen vallen,
shuttles lichten op. Verzamelen zich. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl kleren vermageren in warme schemer.
Shuttles worden verzameld.
Straks.
Terwijl ze kronkelen in de Donbas, voordat de lichtbox wordt afgesloten.
Om zich af te sluiten in en door te bloeden in krantenpapier, worden ze wezens.
Vanwege de ‘ineengeregenheid des veren’. Zeg na en tegelijkertijd, verenig u in een koor;
3,2,1 (allemaal)                                          ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’
En nog eens (allemaal)                             ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’

Peggy Verzett

Aanleg

et gras is net gemaaid. De geur die opstijgt wil met me terug naar de vreugde van ozon toen mijn sokken nog als pasteitjes mijn enkels hingen. Maar talloze oorlogen liggen opgestapeld in het gazon. Laag op laag.
Een dwarsdoorsnede maakt de lichte zandkleuren van langdurige guerrilla-oorlogen zichtbaar versus de dicht ineengedrukte donkere ondoordringbare emulsie van heftig invallende legers in gebieden die worden bezet.
De klei onder de ozon voelt nog mals; aanleg voor het laatste donker openbaart. Iedere dag wordt het donkere zekerder. We hebben aanleg. De mensen op het gras spreiden hun kleed. De weekendtas opent, ze serveren de tongsla en de aanlegsteigers schitteren bij het water. […]

‘Tut rostut’berezy’

et genoemde daalt en valt naast een magnolia op de grond. Die haar roze knoppen nog gesloten houdt. De bries is koud, de bries is oud en de bries kent het bloed van de spreuk uit de wereldwond. De kleine cascade nog eens: ‘hier staan berkenbomen.’
Door iemand opgemerkt naast Queen Magnolia. Ja, zij kan ieder moment haar sieraden rinkelen. Een soldatenvoet hangt; van een trap uit een flardige gevel steekt. Waaien doen plastic vlerken in de wind en hier staan berkenbomen in een tuin waar het jonge meisje op ontluiken. Weer de vrouw die door haar gebombardeerde gang zich een weg baant – dat moet een schilderij zijn van een familielid. Misschien is dat haar lederen tas aan de kapstok die nog heel is. Wind blaast door gaten, gordijnen zwanger. Het opbollen. De vrouw voorzichtig. Tussen alle omver gebombardeerde scherven die haar voortgang versperren. […]

Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst

trak ligt het water in de singel, strakker gaat niet meer. De huid voelt zich begrensd door het hele gebied. De lucht is blauw, beperkt en ingenomen, vraagt om nog meer tijd en meer verlengingen.
Vraagt om nog meer schalen met eigen ritmen die naar zee drijven. Maar dat is in het nauw gebracht. De bomen draaien en de konttegendewindbomen staan smekend.
De nieuwe lente is gekromd een gekromde herfst, de bladeren slaan grijs en koud.
Hoe moeten we op de eerste rang naar het oude geluid zitten en kijken?
Tientallen meters hebben niets meer te zeggen, honderden meters vallen neer in de zwarte balken die de hel stutten.
Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst met daarin centraal het slappe enorme lid van een afwezig lichaam dat in ons huist. […]