Hij zou door de gangen van een universiteit

p afstand naar hem kijkend dacht ik aan een universiteit, hij zou door de gangen van een universiteit. En op bezoek gaan bij zijn grote familie. Een evenwichtige grote familie die hem had meegegeven wat er werkelijk toe deed in alle lagen der dingen.
Dat verraadde zijn hoed met de brede vilten rand behorende bij de herenjas, de flinke passen in de lederen wandelschoenen. Kortom, een echte heer komt dagelijks voorbij. Iedere dag rond de klok van tien komt hij van links naar rechts. Links ligt het Centraal Station. Komt hij bij haar op bezoek? Een familielid? Draait hij nachtdiensten? Van welke soort? Loopt hij door de eerste ochtendzon weer naar zijn huis? De zon schiet door, de lucht kleurt hevig blauw en op de bank neem ik plaats om een krant te lezen. […]

Ze parkeren

e wolken hangen zwaar en de zondag is lang en bijna te breed. Ze parkeren auto’s.
Deze auto’s zijn misschien twee huizenblokken verder gereden naar de parkeerplaats langszij de vaargeul. De kudde zeeschepen keren terug naar de haven. Het tijdloze ritme. De zee vult. Het scherm van hun voorruit. De horizon, een eindeloze speler en de blik van de geparkeerde. Aangelijnd, Maersk en Scandia, trekken voorbij. De ene lijn waarop de vaargeul kan worden gelegd kruist een andere lijn waarop de geparkeerde kijkrichting van de auto’s leeft.
En ja mensen, het zijn deze twee lijnen die een kruis vormen. Het kruis dat wordt gedragen in het bestaan. Niets kan de blik uit de voorruit verstoren; geen vreemd onverwacht gebaar, geen schreeuw tegen de ruit, geen naar beneden stortende windvlaag die een afgewaaide hoed tegen de zijdeur jaagt. […]

De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden

r bestaan geen jaren, maanden, weken, dagen of uren die zich om minuten en seconden slingeren. Er bestaan alleen maar punten in het landschap die tegen de horizon knallen en zich aan het oog opdringen door hun vertakkingen. De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden. En hoe leven zij een eigen leven? Hoe verworden zij? Groeien zij volwassen naar een soort manifest toe in ons gedrag van wantrouwende blikken, plotseling opschrikken, en nog meer abrupt veroordelen? We hebben een lange adem nodig wanneer de lockdown door zal lopen in de overdaad van de lente. De poolster lijkt in een doek gewikkeld. Het erf voor de boerderij ligt stil. De droogschuur op de dijk doet zijn werk. Binnenin liggen zware glimmende lange donkere balken te drogen door de wind die in kleine repen is gesneden. […]