Waar is Rudi?

udi van Dantzig.
Waar zijn de turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Niets dat nog kan worden aangezien
door de turende blaren van zijn ogen.
Niet de vuile stoet, die wegkijken zal.
Niet de draaiende raderen in de randvoorwaarden,
die kort schijnen en wegkijken.
Niet het schampere spel met de arme handen
die niet willen maar uiteindelijk ook,
wegkijken

Peggy Verzett

Goede ronde honden springen

n hun wilde ballonnen op de weg langs de dijk.
En de droom ligt in het water. De wind weet precies hoe de droom zich wendt en kleine witte golfjes opmaakt. Goede ronde honden springen in hun wilde ballonnen op de weg langs de dijk, in de wind. Aan een zijde wordt het weggetje begrensd door een rij paaltjes. Tussen twee paaltjes in, hangt de ijzeren draad helemaal slap. Een van de paaltjes staat verbogen. Een slappe hangende draad heeft zijn functie verloren – het ontroert meteen. Gedraag je zonder je nuttigheidsfunctie en hervind jezelf. ‘Stap er overheen’, denk ik, ‘en loop het weiland in, hier kan je doen wat je wilt.’ Ik doe het – mijn laarzen zinken diep weg, hun zuigende klinkers laten horen hoe vasthoudend de natte modderklei is in deze ochtend. Het getok van kippen klinkt uit een openstaande schuurdeur. Een tuintafel staat op het terras met zijn logge poten. […]

Een dun laagje ijs

leke boom midden in het veld,

weet niets, voelt niets, heeft zijn deur dichtgeslagen,

wenst het land rondom met zijn ijzige huid het beste.

Ik droom niet, ik kijk, met mijn slaapkamerogen,

krijg een indruk en voel de druk van de verte,

de glimmende revolvers aan de horizon,

als een troep dieren op elkaar gestapeld.

Zij zijn aan het slapen. Ze kunnen het rood van

de zonsondergang oogsten – vloeibaar maken.

Peggy Verzett