Bewegende oogjassen naast stilstaande oogjassen

iemand is iets. De dunheid van warme spelonken. De bomen warm. Modieus warm. De angsten modieus warm. De oefening in bezinning modieus warm. De angsten voor de dunste glasscherven die zich in glinsterende ballen schuil houden. De rozen aan de buitenkant en de ernstige rozen aan de binnenkant. De families samentrekken en inkepingen in het vlees maken. Erfenissen in het gemoed. Geulen gegraven in het gemoed en op den duur is een gemoed niets anders dan een tweezijdig recept. Sommige cafés sluiten om 11 uur wanneer de mensen zich voorbereiden op het feest. Zo kan je niets vergeten op je lijstje. Bezinning oefenen. Het wordt snel donker en de lege vingers zijn open. De straten vragen om een kindeke met een kaars. Een die eeuwig brandt. Die niet uit te blazen is. De kaars blijft aan. […]

De gestalte

ommige meeuwen naderen tot aan de rand van de voeten en wijken terug.
Alsof ze twijfelen of de gestalte hun gunstig gezind is, de gestalte die met zijn rug naar het water staat en daarin gespiegeld wordt. Misschien dat ze de tijd nemen om te wennen aan de vreemde gelijkenis van de gestalte met zijn spiegelbeeld. Dat in de gele ogen van de meeuwen, een vreemde dubbele vorm vanuit de lucht viel waar te nemen. Eerst de gestalte van bovenaf gezien als een stip die begon bij het hoofd, daarna de langgerekte kribbelende vorm die uitliep in de stip van het dwarrelende hoofd. Twee vormen hadden met elkaar te maken, hoe precies wisten de meeuwen niet. […]