Kettingreacties

k verdien mijn geld met het geven van het vak Nederlands op middelbare scholen.

Ik probeer hun mondholtes zo goed mogelijk te kleden met een blinkend woord of een ‘O’, een ‘O’ die door hun vingers kan worden gedragen als een opening vol mogelijkheden. En wanneer ik hun holle binnenschepen zo goed mogelijk binnen laat lopen, vraag ik ze om hun teksten en de ideeën in hun teksten en de werelden daarachter. En dan kom ik met de trein thuis en neem plaats in mijn stoel en kijk naar het beeld dat ik van mijn salaris kocht, van een kunstenaar in haar atelier tijdens een open dag: Een beeld. Van marmer dat ongeveer dertig cm hoog is en een langwerpige vorm heeft, een paar rechte lijnen en sommige lijnen met een lauwe knik. In het binnenste van het vlak verandert de kleur van oranjebruin naar donkergroen. […]

De armen losgeworp

n het museum gooide ik mijn armen losgeworp,
eindeloos van de rivieren af kwam de klei, zo in
de armen losgeworp van mijn,
donkerblauw naar violet aan het oppervlak verstil –
ik mijn hysterie over het seizoen en
vrij willekeurig werd ik van chromatisch schone wijze,
toongeladderd handgeschept papier.
De stroom van gezichten bleef buiten,
in een getraliede kooi stond een kunstwerk met daarin
een stroom van gezichten buiten.
En ik stond binnen met mijn armen losgeworp,
iets naar voren gekomen.

Peggy Verzett

‘Korstje, nog korstje’

oor de schildpad in de ochtend, klinkt het; ’korstje, nog korstje’.
Het afnemen van de zomer is een kraai die zijn vakantieboek uitleest en naar de bieb terugvliegt. En wat er nog. Nog, dan, nog dan een hip hip. De zomer die een nazomer kent zal zijn vleugels nog ver en warm kunnen spreiden.
Het broodachtige ligt verspreid op het gras.
Langs de smalle kant van het water, schokken, vloeistoffen en geluiden.
Zijn houten trapje in de zomerklaarte toen hij zijn schild trok uit het water. Toen hij de schuld trok uit de kater en weer in de rest van het seizoen een koudgloeiende cowboy werd.
Toen de oorlog er met onze rozetten op onze voorhoofden, vandoor ging.
Toen het water met zijn onderwerpen morste. {…]

Terug naar Blinken

linken heeft in de Nachtwacht een open haard laten branden. Een fazant van jouw fantast gemaakt. In het uur van de bruine kamer rook de kleding waarin de regen sliep het luiden van de klok. De schemer in kaarslichten kneep. Zoals gelen en witten, de bloemen langs de zomerpaden van slenteraars. Blinken los op takken schikt. Bij vergeten tafelblad, zij die tussen een of andere bedrading in, blinken tussen onherkenbare hechtingsvlakken in thousiast, thousiast verblijven. In blinkende lijven van sommige iedereen.

Peggy Verzett

Ineengeregenheid des veren

e lucht lauw bellend begint te zweven. Jassen van bomen vallen,
shuttles lichten op. Verzamelen zich. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl kleren vermageren in warme schemer.
Shuttles worden verzameld.
Straks.
Terwijl ze kronkelen in de Donbas, voordat de lichtbox wordt afgesloten.
Om zich af te sluiten in en door te bloeden in krantenpapier, worden ze wezens.
Vanwege de ‘ineengeregenheid des veren’. Zeg na en tegelijkertijd, verenig u in een koor;
3,2,1 (allemaal)                                          ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’
En nog eens (allemaal)                             ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’

Peggy Verzett

Aanleg

et gras is net gemaaid. De geur die opstijgt wil met me terug naar de vreugde van ozon toen mijn sokken nog als pasteitjes mijn enkels hingen. Maar talloze oorlogen liggen opgestapeld in het gazon. Laag op laag.
Een dwarsdoorsnede maakt de lichte zandkleuren van langdurige guerrilla-oorlogen zichtbaar versus de dicht ineengedrukte donkere ondoordringbare emulsie van heftig invallende legers in gebieden die worden bezet.
De klei onder de ozon voelt nog mals; aanleg voor het laatste donker openbaart. Iedere dag wordt het donkere zekerder. We hebben aanleg. De mensen op het gras spreiden hun kleed. De weekendtas opent, ze serveren de tongsla en de aanlegsteigers schitteren bij het water. […]

‘Tut rostut’berezy’

et genoemde daalt en valt naast een magnolia op de grond. Die haar roze knoppen nog gesloten houdt. De bries is koud, de bries is oud en de bries kent het bloed van de spreuk uit de wereldwond. De kleine cascade nog eens: ‘hier staan berkenbomen.’
Door iemand opgemerkt naast Queen Magnolia. Ja, zij kan ieder moment haar sieraden rinkelen. Een soldatenvoet hangt; van een trap uit een flardige gevel steekt. Waaien doen plastic vlerken in de wind en hier staan berkenbomen in een tuin waar het jonge meisje op ontluiken. Weer de vrouw die door haar gebombardeerde gang zich een weg baant – dat moet een schilderij zijn van een familielid. Misschien is dat haar lederen tas aan de kapstok die nog heel is. Wind blaast door gaten, gordijnen zwanger. Het opbollen. De vrouw voorzichtig. Tussen alle omver gebombardeerde scherven die haar voortgang versperren. […]

Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst

trak ligt het water in de singel, strakker gaat niet meer. De huid voelt zich begrensd door het hele gebied. De lucht is blauw, beperkt en ingenomen, vraagt om nog meer tijd en meer verlengingen.
Vraagt om nog meer schalen met eigen ritmen die naar zee drijven. Maar dat is in het nauw gebracht. De bomen draaien en de konttegendewindbomen staan smekend.
De nieuwe lente is gekromd een gekromde herfst, de bladeren slaan grijs en koud.
Hoe moeten we op de eerste rang naar het oude geluid zitten en kijken?
Tientallen meters hebben niets meer te zeggen, honderden meters vallen neer in de zwarte balken die de hel stutten.
Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst met daarin centraal het slappe enorme lid van een afwezig lichaam dat in ons huist. […]

Vele handen hangen in de handdoek aan de haak

n dit is dezelfde zon die gluurde door het raam, waar de vele rotspartijen lagen, toen ik een stuk jonger en niet veel rotsen had gezien want voor een meisje uit Nederland zijn rotsen bijzonder, zij vallen op en zij strekken zich over elkaar heen en zij waren van een soort zandkleurige oker, zij waren breed en zij gleden over elkaar heen en zij schoven zich kameraden veel, zij schoven zich kameraden veel, zij herkenden zich over elkaar heen, gaven elkaar… ach een personificatie voor een rotspartij mag op zijn tijd, die zich helemaal uitstrekken tot ver onder de zeespiegel, de plooien in de rotsen die zij dragen en nodig zijn voor het ijs, stortend verder weg in de zee nog een arm dragen van okersteen en veel of nee alles voor de fjorden over hebben; zo is dit licht van vandaag. […]

Bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen

et is nog vroeg in de ochtend maar in de bomen langs de singel doet zich al een vrij nauwkeurige innerlijke drang gelden. Weinig blaadjes nog maar volgende week zal dat anders zijn. De vector die omhoog zal schieten is wakker geboren en weer aan zet. De plukken riet weten het, zij zijn bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen. Het water met zijn spiegel stroomt niet maar beweegt hier en daar onverwachts uit de oever alsof het twijfelt over de richting waarheen het zal stromen.
De stevige oranje fiets staat al een paar dagen tegen de lantaarnpaal. Een huurfiets zo te zien met een klein oranje intoetsscherm op het midden van het stuur bevestigd. Zomaar gehuurd, zomaar verlaten en achtergelaten terwijl een nieuwe lente begint met schitterende nieuwe appelborsten. […]