Waar is Rudi?

Rudi van Dantzig.
Waar zijn de turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Turende blaren van zijn ogen?
Niets dat nog kan worden aangezien
door de turende blaren van zijn ogen.
Niet de vuile stoet, die wegkijken zal.
Niet de draaiende raderen in de randvoorwaarden,
die kort schijnen en wegkijken.
Niet het schampere spel met de arme handen
die niet willen maar uiteindelijk ook,
wegkijken

Peggy Verzet

Goede ronde honden springen

n hun wilde ballonnen op de weg langs de dijk.
En de droom ligt in het water. De wind weet precies hoe de droom zich wendt en kleine witte golfjes opmaakt. Goede ronde honden springen in hun wilde ballonnen op de weg langs de dijk, in de wind. Aan een zijde wordt het weggetje begrensd door een rij paaltjes. Tussen twee paaltjes in, hangt de ijzeren draad helemaal slap. Een van de paaltjes staat verbogen. Een slappe hangende draad heeft zijn functie verloren – het ontroert meteen. Gedraag je zonder je nuttigheidsfunctie en hervind jezelf. ‘Stap er overheen’, denk ik, ‘en loop het weiland in, hier kan je doen wat je wilt.’ Ik doe het – mijn laarzen zinken diep weg, hun zuigende klinkers laten horen hoe vasthoudend de natte modderklei is in deze ochtend. Het getok van kippen klinkt uit een openstaande schuurdeur. Een tuintafel staat op het terras met zijn logge poten. […]

Een dun laagje ijs

leke boom midden in het veld,

weet niets, voelt niets, heeft zijn deur dichtgeslagen,

wenst het land rondom met zijn ijzige huid het beste.

Ik droom niet, ik kijk, met mijn slaapkamerogen,

krijg een indruk en voel de druk van de verte,

de glimmende revolvers aan de horizon,

als een troep dieren op elkaar gestapeld.

Zij zijn aan het slapen. Ze kunnen het rood van

de zonsondergang oogsten – vloeibaar maken.

Peggy Verzett

Het was het denken maar

k liep niet tegen huizen op maar de losstaande witgekalkte muur langs het pad richting de zee, wilde ik in een spleet van een seconde, met mijn schedel doorboren. De grote witte vogels vlogen met hun halzen aan hun koppen zonder besef van zichzelf en brachten me nergens naar toe, het waren hun zwevende bogen en het drijven op die bogen die mij bijna afgunstig maakten want zo was er in mij bijna niets veranderd dat er absoluut niet blijven wilde. Ik had besloten om naar zee te gaan en ik zag de blonde branding, ze begroette mij met haar ruis, ik sloeg mezelf tegen een wang, ik had me voorgenomen om toch een ijsje te eten omdat we in november – zeker eind november niet – nooit een ijsje eten. Ik zag de ijsco-tent op de boulevard en ook al was ik vroeg, de zaak had zijn luifel al geopend en de bakken met de verscheidene kleuren, het was zondag en er waren al mensen op het strand en het weer was goed en ook geschikt voor een verzameling honden, dus ik [...]

Kettingreacties

k verdien mijn geld met het geven van het vak Nederlands op middelbare scholen.

Ik probeer hun mondholtes zo goed mogelijk te kleden met een blinkend woord of een ‘O’, een ‘O’ die door hun vingers kan worden gedragen als een opening vol mogelijkheden. En wanneer ik hun holle binnenschepen zo goed mogelijk binnen laat lopen, vraag ik ze om hun teksten en de ideeën in hun teksten en de werelden daarachter. En dan kom ik met de trein thuis en neem plaats in mijn stoel en kijk naar het beeld dat ik van mijn salaris kocht, van een kunstenaar in haar atelier tijdens een open dag: Een beeld. Van marmer dat ongeveer dertig cm hoog is en een langwerpige vorm heeft, een paar rechte lijnen en sommige lijnen met een lauwe knik. In het binnenste van het vlak verandert de kleur van oranjebruin naar donkergroen. […]

De armen losgeworp

n het museum gooide ik mijn armen losgeworp,
eindeloos van de rivieren af kwam de klei, zo in
de armen losgeworp van mijn,
donkerblauw naar violet aan het oppervlak verstil –
ik mijn hysterie over het seizoen en
vrij willekeurig werd ik van chromatisch schone wijze,
toongeladderd handgeschept papier.
De stroom van gezichten bleef buiten,
in een getraliede kooi stond een kunstwerk met daarin
een stroom van gezichten buiten.
En ik stond binnen met mijn armen losgeworp,
iets naar voren gekomen.

Peggy Verzett

‘Korstje, nog korstje’

oor de schildpad in de ochtend, klinkt het; ’korstje, nog korstje’.
Het afnemen van de zomer is een kraai die zijn vakantieboek uitleest en naar de bieb terugvliegt. En wat er nog. Nog, dan, nog dan een hip hip. De zomer die een nazomer kent zal zijn vleugels nog ver en warm kunnen spreiden.
Het broodachtige ligt verspreid op het gras.
Langs de smalle kant van het water, schokken, vloeistoffen en geluiden.
Zijn houten trapje in de zomerklaarte toen hij zijn schild trok uit het water. Toen hij de schuld trok uit de kater en weer in de rest van het seizoen een koudgloeiende cowboy werd.
Toen de oorlog er met onze rozetten op onze voorhoofden, vandoor ging.
Toen het water met zijn onderwerpen morste. {…]

Terug naar Blinken

linken heeft in de Nachtwacht een open haard laten branden. Een fazant van jouw fantast gemaakt. In het uur van de bruine kamer rook de kleding waarin de regen sliep het luiden van de klok. De schemer in kaarslichten kneep. Zoals gelen en witten, de bloemen langs de zomerpaden van slenteraars. Blinken los op takken schikt. Bij vergeten tafelblad, zij die tussen een of andere bedrading in, blinken tussen onherkenbare hechtingsvlakken in thousiast, thousiast verblijven. In blinkende lijven van sommige iedereen.

Peggy Verzett

Ineengeregenheid des veren

e lucht lauw bellend begint te zweven. Jassen van bomen vallen,
shuttles lichten op. Verzamelen zich. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl kleren vermageren in warme schemer.
Shuttles worden verzameld.
Straks.
Terwijl ze kronkelen in de Donbas, voordat de lichtbox wordt afgesloten.
Om zich af te sluiten in en door te bloeden in krantenpapier, worden ze wezens.
Vanwege de ‘ineengeregenheid des veren’. Zeg na en tegelijkertijd, verenig u in een koor;
3,2,1 (allemaal)                                          ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’
En nog eens (allemaal)                             ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’

Peggy Verzett

Aanleg

et gras is net gemaaid. De geur die opstijgt wil met me terug naar de vreugde van ozon toen mijn sokken nog als pasteitjes mijn enkels hingen. Maar talloze oorlogen liggen opgestapeld in het gazon. Laag op laag.
Een dwarsdoorsnede maakt de lichte zandkleuren van langdurige guerrilla-oorlogen zichtbaar versus de dicht ineengedrukte donkere ondoordringbare emulsie van heftig invallende legers in gebieden die worden bezet.
De klei onder de ozon voelt nog mals; aanleg voor het laatste donker openbaart. Iedere dag wordt het donkere zekerder. We hebben aanleg. De mensen op het gras spreiden hun kleed. De weekendtas opent, ze serveren de tongsla en de aanlegsteigers schitteren bij het water. […]