Al een tijd niet meer

eestal in de verte haar geruite blouse. Schuifelend en voorovergebogen. Op een gegeven moment de rollator. Na de stok kwam de rollator. Haar helder afvinkende irissen waarmee ze naar de singel. De bomen. Vogels in en uit onder luid gekrijs of zacht – vogels kunnen blaten, zei ze. Haar politieke held schreeuwde. Onweersbuien en er was niemand die op durfde te staan. Ze had er woorden voor. Ze had er geen woorden voor. Op de Schiekade, ineens. Zij daar? Starend naar een roodgeverfde gevel. Rode postvakken. Daar heerste het onrecht ook al. Pen uit het bundeltje op haar borst. Notities maken op de variabelen van de ongebreidelde modderstroom die onrecht heette. De wond wilde niet genezen. Been sleepte. […]

Met je ingeknikte been en toch ligt het pad

e knik in je linkerbeen is waar het mij om gaat, die naar binnen gebogen vorm die direct in ieders pupil springt en je inkadert in het kadaster van de onmogelijkheid, want je heet zeker een invalide te zijn? Met je ingeknikte been en toch ligt het pad hier en daar, de zomer er overheen, de geur van de linden als je welkomstvitrage, die stappen van je ingeknikte been, de huizenreeks steekt helder af tegen blauwe toestellige lucht en is veel te recht, en ja de hoogbouw kan eens wat meer overnemen – al die luchten, lichten en ruimten, wat moet je ermee wanneer je staat op de cementen kelderluchten van je eerste grondvesten? […]

Loopt hij, loopt hij, loopt hij, loopt hij

ij loopt en als hij loopt, loopt hij. Loopt hij, loopt hij, loopt hij, loopt hij – in zijn lopen loopt hij duizend keer meer. Gekleed in korte broek en een pet op het hoofd. De gitaarspeler van ACDC lijkt als voorbeeld te hebben gediend. Maar geen schokkend bovenlijf in zicht dat naar voren knakt bij hem die zo rechtdoor kan lopen en linksaf slaan en om een hoek glippen langs de roekeloze gedachte van een voorbijganger. Een kleine plastic vierkanten rugzak hangt als een postzegel op de licht gebogen rug. Licht gebogen en voorover, de neus achterna wanneer het koud of heet is, het weer maakt helemaal niet uit. Soms ontdekt een mens de kleren waarmee hij geboren werd al droeg hij ze bij geboorte nog doorzichtig. Waarin hij altijd loopt. Je moet beweeglijk blijven. Lopen demonstreren door alle tijden heen. […]

Ze kijkt nooit terug

ood is haar haar, in het zonlicht licht het op en wanneer het regent, draagt ze het onder de kap van haar regenjas. Voorzichtig, alsof niemand op haar let. Ik kijk graag naar haar. Ze richt haar ogen nooit op, ze doet alleen haar werk en kijkt nooit terug. Aan het stuur hangen tassen en aan het bagagerek hangen twee tassen met postpakketten. Haar kleine handen schuiven nauwkeurig de brieven een voor een onder haar ogen; het juiste adres moet rijmen op de juiste gevel. Gevels waarachter harten kloppen. Hoe is het met haar gevel? Duwt ze wel eens een brief in haar eigen voordeur of doet een collega dat? De collega die af en toe een praatje maakt met haar en die ze tegenkomt en die roept dat ze misschien zal opkijken van het grote pakket dat bij haar thuis is bezorgd? […]

Nu was hij de keeper

akkels, de magnolia staat in bloei. Al het getulp aan de takken duurt nog voort in kostbare magnoliatijd. Venus komt dadelijk aanvaren staande in een schelp. Adem hangt losjes in bomen en laat jonge blaadjes ritselen. En er wordt gevoetbald op het veld.
Een dolfijn staat afgebeeld op zijn halve broek. Als papa terugschiet stopt hij met zijn voorvoetje de bal precies. Als een fakkel opgebouwd uit honderd fakkels, staat de magnolia steeds in bloei.
En nu scheert de bal laag over de heg. De dolfijn duikt en weer heeft hij de bal en houdt hem stevig vast. Nu was hij de keeper. Hij kan alles en hij kan nog veel meer want alles is in het eerste paradijs, maar er is nog een tweede en derde. Hij laat zien hoe moeilijk te stoppen deze bal al was in het eerste en wijst op de zijkant van zijn knie. […]

Hij neemt heel goed zijn plaats in

e rekken staan al buiten. Het oranje plastic over de lp’s is er ook afgehaald.
Dat betekent dat hij er al is geweest. Er hangt ook een plastic zak aan de klink van de deur en de deur is gesloten.
Er zitten broodjes in, hij zal misschien naar het Centraal Station zijn voor zijn krant. Hij leest de krant op zijn stoel in de zon. De zon schijnt vandaag ongekend. Het is nog nooit zo voorgekomen – een record is het, een record als een trompetsolo.
Maar dan komt hij zo weer terug. Zijn handel vloeit weer. Hij komt zeker terug. De werkzaamheden aan het station verlegden de route langs zijn winkel zo grondig dat hij zelf ook verdween. Vaste klanten bleven weg, zei hij. Een terugval in inkomsten, maar nu glanst de glazen plissérok van het nieuwe station voor hem. […]

Het goud van het Weena is niet meer

et mist. De stad is bijna verdwenen. Veertig meter zicht ongeveer; het goud van het Weena is niet meer. Achter de glazen pui zitten mensen, zij kijken naar buiten. Iedereen verdwijnt in een ander landschap. De moeder met haar kind, zal lopen naar haar nauwe steeg waarin het wasgoed alles bij elkaar hangt; kindergeluid, reinheid, regelmaat. De jongen van dertig rijdt straks over de slingerende weg van een berg, vliegt dan bijna uit de bocht want de waarschuwingsborden hebben eerder gefaald. In de diepte van het ravijn, ligt een oud autokarkas. Linkerdeur opengeklapt. Binnenkant van leer, vaal verkleurd in de hittevingers van de zon. […]