De toetsen versnellen en de vogels fluiten weer

et stijve lichaam zit neergepend op de bank. Uit het voorhoofd priemen ogen als op stekels naar voren van een vreemd onderzeewaterdier. De mobiele telefoon in beide handen zal kraken. De duimen drukken heftig in het ding dat contact kan maken met de andere kant van de wereld. Langzaam verschijnt er ijs in het dier van de kop. Op elkaar geperste lippen vormen niet meer dan een streep in het gezicht. Erachter ligt de singel open.
Dit uur kent het vleesdeadlinen in de kramp van de ziel. De lippen kunnen bewaren een samengeperste globe in het achterdochtscherm, projectiescherm, labelscherm, oordeelsscherm, valsscherm. Er is iemand rijp om eindelijk door iemand te worden uitgespuugd. De toetsen versnellen en de vogels fluiten weer. De boom wiegt licht, de storm is gaan liggen. Het antwoord zal een gegeven zijn dat kan worden herlezen. […]

U blijft maar komen

stond toch op het plein? In Praag.
Of. Langs de oevers van de Maas. Hier staat u, met uw krantje in uw hand in een rij. En dan kijkt u mij nadrukkelijk aan. Ik weet het, ongeloof woekert uit mijn blik. Waar u ook bent, waar ik ook sta. Op het plein in Lyon, op het terras tegenover het Prado. Uw baard doet Oost-Europees aan. Hij is vol. Lange grijze strepen verhullen uw mond. Uw mond lijkt weggestreept. Uw mond ligt diep verborgen. Gum een mond uit een gezicht en ogen zijn de brandende torens waaruit berichten worden gezonden. Niet de lachende tanden, plooien van de wangen, het kunnen nameten van goed gevormde welsprekende en niet zuinige lippen, maar de ogen. En uw schedel. Die is groot. Al deze werelden in uw haren. De wind waaide. Het was koud. Ik was op zoek naar het atelier van Zadkine in Parijs. Ik liep winderige bochten omver tussen hoge appartementwanden. Nergens een opening, een poort, een bordje. Ik zocht lang en het leek ver. […]

Als een hoognodig rekwisiet

ij zit op de bank in het park en oh ja het park zit met haar mee. Grijze krullen, aangestaard door takken, de rimpels afgedrukt in de basten, haar handen weten al lang van het waaien met de woordvlagen in de windkinderen. Wanneer het windstil is, ja het is windstil in het park waar niemand zit en waar zij eigenlijk op ieder uur – zij kan op ieder uur weer verschijnen als een hoognodig rekwisiet. Want iedere dag is dezelfde dag, dezelfde trechtervorm waarin iemand glijdt als een zitter op een bank zich begeeft om nooit of in dat geval, voor altijd – . En overal is daar weer de overkant. De jonge aanplant tussen oude bomen, zij gedragen zich goed. […]

Toon onze paden in onze lichamen

et ritme klinkt uit het grind omhoog. Er worden voeten herplant. Het kan niet zo zijn dat een kiezelpad iemand vergeet, hij komt iedere dag. Het kiezelpad kent zijn interpretaties van de juiste stap. Hij weet dat zijn kiezelpad op hem wacht. Joggen, is een levensdraad, een terugkerend beweeglijk monument om aan voortgang betekenis mee te geven. Waarom zou je geen verhouding aangaan met een kiezelpad uit een ideële overweging? Overal gaan kiezels verloren en vallen zij uit de route om in het gras te verdwijnen, nog eens op te lichten in de schemer. Aan de rechterarm hangt zijn naar binnen gekeerde schil van zijn hand. Een verkleinde vrucht uit een ander land, met een naam zoals Rhodesië bijv. Zijn hoofd scheef op zijn romp. De benen ongelijk. Er rammelt voortdurend iets los. Er is een knoop geweest in zijn leven, jouw leven en mijn leven. […]

Al een tijd niet meer

eestal in de verte haar geruite blouse. Schuifelend en voorovergebogen. Op een gegeven moment de rollator. Na de stok kwam de rollator. Haar helder afvinkende irissen waarmee ze naar de singel. De bomen. Vogels in en uit onder luid gekrijs of zacht – vogels kunnen blaten, zei ze. Haar politieke held schreeuwde. Onweersbuien en er was niemand die op durfde te staan. Ze had er woorden voor. Ze had er geen woorden voor. Op de Schiekade, ineens. Zij daar? Starend naar een roodgeverfde gevel. Rode postvakken. Daar heerste het onrecht ook al. Pen uit het bundeltje op haar borst. Notities maken op de variabelen van de ongebreidelde modderstroom die onrecht heette. De wond wilde niet genezen. Been sleepte. […]

Manhond

riendelijk glimlachende manhond loopt met blotebillengezicht – het blotebillengezicht dat het niet erg vindt om als tweede te eindigen om precies te zijn – over stoep langs singel zoals manhond iedere dag wandelt langs singel op stoep.
Iedere dag aan elkaar binden met het water, de rieten armen, stammen, tegels, overgangspaden, verlaten verklaringen, gebeden uit gebogen hoofden, dreigingen (de gehalveerde) die in de neus prikken en manhond doen niezen; hij zit er niet mee, het zijn zijn mogelijkheden, iedere keer. […]

Met je ingeknikte been en toch ligt het pad

e knik in je linkerbeen is waar het mij om gaat, die naar binnen gebogen vorm die direct in ieders pupil springt en je inkadert in het kadaster van de onmogelijkheid, want je heet zeker een invalide te zijn? Met je ingeknikte been en toch ligt het pad hier en daar, de zomer er overheen, de geur van de linden als je welkomstvitrage, die stappen van je ingeknikte been, de huizenreeks steekt helder af tegen blauwe toestellige lucht en is veel te recht, en ja de hoogbouw kan eens wat meer overnemen – al die luchten, lichten en ruimten, wat moet je ermee wanneer je staat op de cementen kelderluchten van je eerste grondvesten? […]

Loopt hij, loopt hij, loopt hij, loopt hij

ij loopt en als hij loopt, loopt hij. Loopt hij, loopt hij, loopt hij, loopt hij – in zijn lopen loopt hij duizend keer meer. Gekleed in korte broek en een pet op het hoofd. De gitaarspeler van ACDC lijkt als voorbeeld te hebben gediend. Maar geen schokkend bovenlijf in zicht dat naar voren knakt bij hem die zo rechtdoor kan lopen en linksaf slaan en om een hoek glippen langs de roekeloze gedachte van een voorbijganger. Een kleine plastic vierkanten rugzak hangt als een postzegel op de licht gebogen rug. Licht gebogen en voorover, de neus achterna wanneer het koud of heet is, het weer maakt helemaal niet uit. Soms ontdekt een mens de kleren waarmee hij geboren werd al droeg hij ze bij geboorte nog doorzichtig. Waarin hij altijd loopt. Je moet beweeglijk blijven. Lopen demonstreren door alle tijden heen. […]