Over elkaar heen en naast elkaar

p de houten tafel ligt een donkergeruite
boeren handdoek.
Daarop, in een wit gebaar, talloze witte bloesemparapluutjes
van de vlierstruik.
Bloemkronen met hun harten omgekeerd, de steeltjes pieken
naar boven.
Rechte groene takjes voelen na
hoe het gat is gebaard.
En de wijk spit harten om. Dingen blijven hetzelfde.
Gehuchten drijven
tussen armen van industriëlen.
Over elkaar heen en naast elkaar
liggen de bloemkronen met de vurige kreten
van insecten nog om hen heen. […]

Goede berichten zijn gekomen

opend in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding, loopt hij zich werkelijk een nieuwe mogelijkheid door de dag. Dag die waait, dag die waakt, de dag die al een beetje gaat. Jonge blaadjes zwaaiend. Een hond sprint snel als de wind en haalt de bal weer op.
Goede berichten zijn gekomen, goede berichten hebben zeeën gebracht in ogen. In harten, in gatenkaasgedachten en daar blijven eb en vloed behoorlijke vrienden.
Hij loopt in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding. Loopt zich een nieuwe mogelijkheid door de dag – dag die waait, dag die weer een klein beetje zaait en de gloed in zijn bloedstroom wakker maakt. Panta rhei. Het stroomt loslaten en opnieuw beginnen. Bloesem nieuw, zee nieuw. Nieuwe ideeën uitwerken in een langzaam opverend. […]

Niet een hele oude kast zo te zien.

ee, niet heel oud, is niet rijp voor het oud vuil of voor de Kringloop.
Ziet er best goed uit.
Ja, ziet er goed uit, zes laden, goed in de lak, klein buikje.
Niet een kast waarmee je uit wandelen gaat.
Nee, natuurlijk niet, wie gaat er nu uit wandelen met een kast?
Alleen die paar meters wanneer je iets bij het Grof Vuil zet om op te laten halen.
Door de Roteb, bedoel je.
Ja natuurlijk.
Van wie is die dan en hoe komt hij hier?
Ja, waarom staat hij hier, midden op het veld in het park?
Op het grote hoofdveld in het park, zal je bedoelen, waar alle mensen zitten.
Met alle laden gesloten, zie je?
Ja.
Of nee, de onderste kiert een beetje open.
Nee.
Kijk dan, er komt iets uit. […]

Hij zou door de gangen van een universiteit

p afstand naar hem kijkend dacht ik aan een universiteit, hij zou door de gangen van een universiteit. En op bezoek gaan bij zijn grote familie. Een evenwichtige grote familie die hem had meegegeven wat er werkelijk toe deed in alle lagen der dingen.
Dat verraadde zijn hoed met de brede vilten rand behorende bij de herenjas, de flinke passen in de lederen wandelschoenen. Kortom, een echte heer komt dagelijks voorbij. Iedere dag rond de klok van tien komt hij van links naar rechts. Links ligt het Centraal Station. Komt hij bij haar op bezoek? Een familielid? Draait hij nachtdiensten? Van welke soort? Loopt hij door de eerste ochtendzon weer naar zijn huis? De zon schiet door, de lucht kleurt hevig blauw en op de bank neem ik plaats om een krant te lezen. […]

Ze parkeren

e wolken hangen zwaar en de zondag is lang en bijna te breed. Ze parkeren auto’s.
Deze auto’s zijn misschien twee huizenblokken verder gereden naar de parkeerplaats langszij de vaargeul. De kudde zeeschepen keren terug naar de haven. Het tijdloze ritme. De zee vult. Het scherm van hun voorruit. De horizon, een eindeloze speler en de blik van de geparkeerde. Aangelijnd, Maersk en Scandia, trekken voorbij. De ene lijn waarop de vaargeul kan worden gelegd kruist een andere lijn waarop de geparkeerde kijkrichting van de auto’s leeft.
En ja mensen, het zijn deze twee lijnen die een kruis vormen. Het kruis dat wordt gedragen in het bestaan. Niets kan de blik uit de voorruit verstoren; geen vreemd onverwacht gebaar, geen schreeuw tegen de ruit, geen naar beneden stortende windvlaag die een afgewaaide hoed tegen de zijdeur jaagt. […]

De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden

r bestaan geen jaren, maanden, weken, dagen of uren die zich om minuten en seconden slingeren. Er bestaan alleen maar punten in het landschap die tegen de horizon knallen en zich aan het oog opdringen door hun vertakkingen. De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden. En hoe leven zij een eigen leven? Hoe verworden zij? Groeien zij volwassen naar een soort manifest toe in ons gedrag van wantrouwende blikken, plotseling opschrikken, en nog meer abrupt veroordelen? We hebben een lange adem nodig wanneer de lockdown door zal lopen in de overdaad van de lente. De poolster lijkt in een doek gewikkeld. Het erf voor de boerderij ligt stil. De droogschuur op de dijk doet zijn werk. Binnenin liggen zware glimmende lange donkere balken te drogen door de wind die in kleine repen is gesneden. […]

En die hebben geen geld, geloof me maar

‘aar zoveel verandert er niet,’ zei hij en onthoofde de vis, ‘kan nog vijf jaar duren en wanneer ze het vinden komt het volgende hoofdstuk, want wie bepaalt wie eerst en…’
De context verscheen langzaam, de context van de laatste maanden die overal welig lag te gapen, bleef tevreden over alle aandacht.
We deinen in een soort groene gel van een grote onwetende zee. Waar komen we terecht? In een bootje of tegen de kust gekwakt, in een huiskamer onder het brandende licht van de schemerlamp, in het onveilige vel van de stilstand gehesen, iedere avond wachtend op verlossing.
Een plastic zak erom heen, de vis werd ingepakt en hupsakee. […]

De man en de boom zagen elkaar aan

e boom wandelde voort en sloeg zijn takken uit. Bladeren dwarrelden voortdurend uit zijn oud geworden zomeradem. Ineens stond hij stil. De man die zich diep had weggeborgen in zijn jas, had hem aangekeken, bij de boom was dit niet onopgemerkt gebleven.
De boom stopte, er vielen abrupt nog meer gele blaadjes naar beneden, het zag er feestelijk uit. De man en de boom zagen elkaar aan. De een keek naar de witte belijningen op de donkere jas, licht fluorescerend, de slungelige benen die eronder uitstaken en de lange das om zijn nek heen geslagen, af en toe opwaaiend in de wind. De ander keek naar de glimmende bast, het scherpe contrast tussen het donkere van de stam en de fellichte kleuren van de vallende bladeren, de grote vertakkingen die zichtbaar waren tegen de lucht. De lucht zei ja en amen, het blauw werd onderbroken door grote grijze hiërogliefen. […]

We staan bij de bakker

echt, we staan recht en opgericht, verspreid en uit elkaar, we zijn een akker. Mijn familie vertakte zich en is voor het grootste gedeelte afgebroken. Het heeft niets met de epidemie te maken, meer met natuurlijke selectie volgens de wetten van de ouderdom. De epidemie heeft zijn gezicht weer opgezet, zweefmoleculen streven. Ik probeer mijn rook in te houden voor andermans droombeeld. Wat iemand voor mij doet weet ik niet en houd me werkelijk niet bezig. Er liggen een paar broodjes op het wit bemeelde houten platform. Klein en netjes, bij de stichtingen in onze wachtende gezichten. In de verte ligt de horizon die zijn hoed afneemt voor de zon. In Nebraska is al het zetmeel gemodificeerd, wat zegt David Attenborough daarvan? We zijn een gewas waarvan de reis van wortel naar knop schimmige trekken vertoont. […]