Carlo Fabbricotti, Carrara, Italië. Foto: Ton Huizer.
Feestje gevierd. Kroonjaartje ouder. Net terug van de IC trof ik het verschijnsel Trump aan op mijn beslagen beeldscherm. Gekker moet het in de wereld niet worden.
De eerste Amerikaanse bootvluchtelingen worden binnenkort verwacht op de stranden van Normandië. Het Leger des Heils is onderweg met een lading Hotdogs en een tankwagen Coca-Cola. […]
Waarom zijn wij Beeldend Kunstenaar?
Om in eenvouds verlichte wateren
niet kopje onder te gaan!
Het gaat ons immers om Schoonheid
Maar Schoonheid heeft toch haar gezicht verbrand?
Ach, een schroeiplekje, hier en daar
voornamelijk op de linkerwang… So what!
Zie beeldende kunst liever
als Poëzie met andere middelen… […]
Aboutaleb tijdens de Rotterdamavond van Poetry International in 2009. Foto: Gereon Bargeman.
(door Manuel Kneepkens)
Aan de documentaire ‘De twee gezichten van Aboutaleb’ van Frénk van der Linden ontbrak mijns inziens iets essentieels. Het fenomeen Aboutaleb kan onmogelijk goed begrepen worden zonder aandacht voor Aboutalebs hechte band met de poëzie. Want poëzie is zogezegd Aboutalebs ‘derde gezicht’. […]
(door Liliane Waanders)
Tussen de overlijdensadvertenties van degenen die het overlijden van Drs. P betreuren, vallen die van het Rotterdamsch Studenten Corps, de Rotterdamsche Studenten Sociëteit “Hermes”, de Algemene Rotterdamse Studenten Roeivereniging “Skadi” en Stichting Oud Skadi op maar niet uit de toon. […]
(door Liliane Waanders)
erwijl ik naar Harkaitz Cano zat te luisteren tijdens zijn Craft Talk – Poetry, Art, Catharsis – moest ik toch weer aan Kenneth Goldsmith denken. Toen hem in het kader van zijn ideeën over uncreative writing voor de voeten geworpen werd dat digitalisering dodelijk is voor de literatuur, voorspelde hij dat dankzij Twitter het aforisme en de haiku zouden opleven.
Daar moest ik dus aan denken want Harkaitz Cano koos ervoor om zijn ideeën kort en krachtig te formuleren. Zo kort dat ze minder dan 140 leestekens lang zijn. […]
(door Liliane Waanders)
Hij leverde dit – een tekst uit zijn boek Soliloquy, waarin hij bijhoudt wat hij zelf zegt – aan voor de festivalbundel:
‘Hi, it’s Kenneth Goldsmith. You got it. Hello? How you doin’? Did you get my message? Oh, OK! No I haven’t checked my email. How how ya lookin’? Great! Let’s do 5:30. That’s great. Wait, let’s see, wait, hold on. Actually, actually, um, 5:30 sounds great. Is five better for you? Ah, call it five. Call it five that’s fine. No no no no no. […]
(door Liliane Waanders)
Omdat:
‘U kunt poëzie niet eten. De regen gaat er dwars doorheen en ze brandt te kort om u werkelijk warm te houden. Poëzie biedt geen dak boven uw hoofd, biedt u geen bed, geen bad, geen brood, ze redt u niet uit de file en u kunt uw benen er niet mee insmeren als u naar het strand gaat’ […]
(door Manuel Kneepkens)
7 juni is het twintig jaar geleden dat het referendum over de Stadsprovincie werd gehouden, bekender als het referendum tegen de opdeling van de stad. Een memorabel feit. Omdat dit het enige referendum is tot heden gehouden op grond van de Rotterdamse Gemeentelijke referendumverordening. Ik vrees dat daar niet gauw verandering in zal komen. Daarom hieronder een paar herinneringen inzake die gedenkwaardige dag.
In 1995 voerde de Stadspartij de strijd aan contra de Stadsprovincie. Het gevecht werd hoofdzakelijk gevoerd via een mantelorganisatie, het comité Red Rotterdam onder leiding van Wim Bekenkamp, ‘toevallig’ ook partijvoorzitter van de Stadspartij en met Paul Kamsteeg als secretaris, ‘toevallig’ ook fractie-assistent van de Stadspartij. […]
Met deze woorden begon de nieuwjaarswens die mijn grootvader op 1 januari 1901 verstuurde naar zijn verloofde. Ik kreeg dit document uit handen van mijn oudste neef op mijn 65ste verjaardag. Hij trof het epistel aan tussen de spullen van zijn moeder, de oudste dochter van mijn oma en opa. Omdat ik de enige kleinzoon ben die dezelfde naam heeft gekregen als mijn opa, vond mijn neef dat ik mij moest ontfermen over het document. De tekst van de nieuwjaarswens van de toen 27-jarige Pieter de Knegt aan zijn verloofde Maaike, die nog geen 20 jaar oud was, luidde als volgt. […]
(door Liliane Waanders)
Zeven keer verscheen er vanwege 14 mei een essay over herinneren en herdenken. Dit jaar niet. Dit jaar nemen de zeven schrijvers van die essays deel aan een debat over de toekomst van het herdenken. Omdat 75 jaar na het bombardement en 70 jaar na de bevrijding herinneren niet vanzelfsprekend meer is. […]
