allen die zich hier bevinden worden in gelijke gevallen anders herinnerd
particuliere geschiedenissen die voormoeders bewaarden
in de holten verborgen achter hun navel
& is het niet daar,
dat we leerden van onze lichamen strijdgrond te maken
hoe ketens het gereedschap van een brute economie
we waren handelswaar // we waren handelaars
wisten niet van de belofte die we toekomst zouden noemen
maar nog steeds lekt iets leeg in de bodem die we delen […]
Ik woon nog in zwart-wit
tussen kartelrandjes
ik lach, dus het gaat goed
iedereen is er nog
en ik weet alles al
maar de hoekjes laten los
mijn bladzij is gescheurd
straks ben ik oud papier
is er niemand meer […]
Het was de stilte tussen de schoten in
Het luisteren naar regels en wetten
Vaak enkel woorden, af en toe een zin
Zo tegen onrecht verzetten
Geringe afstand tussen angst en gaan
Door het moeten, minder mogen
Horen zonder echt te verstaan
Elkaar niet meer aankijken in de ogen
Het was zonder keuzes kiezen
Het waren de stillere vreugdekreten
Meer dan elkaar en onszelf verliezen
Meer dan simpelweg ogen dicht en vergeten
Veranderingen over tijd
Brachten ons ver van hier
Doorgegaan met hoop, minder spijt
Schrijven nieuwe woorden en zinnen op papier […]
Herdenkingsgedicht 04 mei 2020
uiteindelijk blijft er niets over dat op een antwoord lijkt
een open einde is een gebed boven een leeg bord gepreveld
zilverstukken om de ogen toe te dekken
de tol moet betaald
& dit is weer een laatste winter voor de sluimer
een pauze klit zich vast, in ons
de kou die haar rust vindt in de botten
hoeveel waarheid is een lichaam als het oplost
hoeveel rust; die lange slaap
de stad is een kalm exhaleren
een laatste keer
& wij kennen dit zwangere zwijgen
‘blijf je bij me?’
‘was ik nog zacht toen ze me vonden?’
‘ben ik weg?’
‘…of toch jij?’
het zijn de details die ons bijblijven: […]
Ik vier een verre dwaze
moeder
ik vier de jaren van mijn
jeugd
ik vier vergeten idealen
ik vier de weemoed
en de deugd
ik vier de handen in het
hospice
ik vier het redden van een
kind
ik vier het vorstelijk besef
dat ik de schaar ben
niet het oranjelint
Ton Huizer
Er is een dichter
dood, zullen we
een vlag hijsen,
zo hoog, zo
over alle daken
en bergen, dat
iedereen weet
‘dit is niet
de burgemeester
die moet vergaderen’
later, later
zullen wij weten
‘er is een dichter
dood’, je leest
de emotie, kijkt
naar wat hij
schildert.
Jan Wagenaar
een notitie bij de dood
van Hans Verhagen
Herdenkingsgedicht 31-03-2020
wachten is een cursief vermogen
een willen dat leunt tegen een tijdelijk tekort
onder spanning, alsof ook dit moment
als het gewicht van een woord dat balanceert
op het puntje van je tong
enkel wacht op een zucht van verlichting
om langs je lippen te kieperen
maar we bestaan in een wereld waar vergeten, het devies
ik neem het niemand kwalijk
behouden is een actief soort falen
het residu van grootouders negeren
& wie heeft er in het gejaag van 2020 nog tijd
om te vragen naar de oorzaak van de barsten in hun gezichten […]
Iets of iemand
blies de pluisjes op de wind
de laatste laatste adem van
een verre Dracula
de luchtstroom van een
vlinder of een hoestbui van
een kind
de kleintjes drommen samen
oma’s lichaam is nog warm
niets wijst op haar
verscheiden […]
