Vele handen hangen in de handdoek aan de haak
n dit is dezelfde zon die gluurde door het raam, waar de vele rotspartijen lagen, toen ik een stuk jonger en niet veel rotsen had gezien want voor een meisje uit Nederland zijn rotsen bijzonder, zij vallen op en zij strekken zich over elkaar heen en zij waren van een soort zandkleurige oker, zij waren breed en zij gleden over elkaar heen en zij schoven zich kameraden veel, zij schoven zich kameraden veel, zij herkenden zich over elkaar heen, gaven elkaar… ach een personificatie voor een rotspartij mag op zijn tijd, die zich helemaal uitstrekken tot ver onder de zeespiegel, de plooien in de rotsen die zij dragen en nodig zijn voor het ijs, stortend verder weg in de zee nog een arm dragen van okersteen en veel of nee alles voor de fjorden over hebben; zo is dit licht van vandaag.
Ik herinner het mij goed, ik steek mijn hand uit. Natte hand, natte hand, ik heb gemorst met het water voor de plant. Ik droog de hand af aan de handdoek en vele handen hangen in de handdoek aan de haak over en door elkaar, over en door elkaar herkennen zij zich over elkaar heen, zij vallen niet op en zij schuiven zich kameraden veel, schuiven zich kameraden veel.
Peggy Verzett
