Kettingreacties
k verdien mijn geld met het geven van het vak Nederlands op middelbare scholen.
Ik probeer hun mondholtes zo goed mogelijk te kleden met een blinkend woord of een ‘O’, een ‘O’ die door hun vingers kan worden gedragen als een opening vol mogelijkheden. En wanneer ik hun holle binnenschepen zo goed mogelijk binnen laat lopen, vraag ik ze om hun teksten en de ideeën in hun teksten en de werelden daarachter. En dan kom ik met de trein thuis en neem plaats in mijn stoel en kijk naar het beeld dat ik van mijn salaris kocht, van een kunstenaar in haar atelier tijdens een open dag: Een beeld. Van marmer dat ongeveer dertig cm hoog is en een langwerpige vorm heeft, een paar rechte lijnen en sommige lijnen met een lauwe knik. In het binnenste van het vlak verandert de kleur van oranjebruin naar donkergroen. Ik vraag me af hoe kan dit zo naast elkaar zijn gegroeid in deze steen; de ene stof naast de andere in de grond, de scheikundige reacties, de kleuren die eruit voortkomen, het wonder van goed geaderd marmer. Marmer dat zichzelf is gebleven binnen een vorm die op een afstand geschikt is om er wat dingen in te projecteren; een hondenkop op een hals of een land of een percelig gebied, een puzzelstuk, een hand. Het is maar net wat je erin ziet op een bepaald ogenblik. Een beeld dat momenten van kijken verzamelt. Een beeld als reservoir van innerlijk zien. Ik zie de variaties in mijn kijken en kan iedere keer met gemak terug naar het marmer van de bron. Ik voel me dankbaar voor het geld dat ik met mijn lesgeven verdien. Dankbaar voor de kinderen die van mij iets willen weten en iets terug willen geven. Dankbaar voor het moment dat ik het opschrijf en van dit schrijven geniet. Dankbaar voor deze kettingreacties.
Peggy Verzett
