Een dun laagje ijs
leke boom midden in het veld,
weet niets, voelt niets, heeft zijn deur dichtgeslagen,
wenst het land rondom met zijn ijzige huid het beste.
Ik droom niet, ik kijk, met mijn slaapkamerogen,
krijg een indruk en voel de druk van de verte,
de glimmende revolvers aan de horizon,
als een troep dieren op elkaar gestapeld.
Zij zijn aan het slapen. Ze kunnen het rood van
de zonsondergang oogsten – vloeibaar maken.
Peggy Verzett
