Het licht hing hoog, nog hoger dan de hoogste dorre vrucht in de geest van George
ij liep door de straten van London, daar kwam ik hem tegen. De lentezon piepte. Hij liet me de kaart zien met de richting van mijn voetstappen. Ja, het metrostation vlakbij. Het hart van George ver ver weg.
Zijn vader uit Kameroen, verhuisde toen George nog klein was. Zijn familie leefde een hele hele periode lang in Canada.
Toen werd zijn vader ziek, meteen wilde zijn vader terug naar Kameroen, Petite Afrique. Waar alles was wat een man maar nodig had; de dronken gedachten van een zomeravond en de warme luisterende velden in de vroege morgens. Zijn vader vertrok, de zieke vleugels terug naar Kameroen.
En de strijd in het Engelse deel blijft onverbiddelijk. George kan niet naar het graf van zijn vader.
Hij loopt door de straten van London. Het snijdt, het schreeuwt, het snijdt, het schreeuwt. George ligt begraven in het hart van een onbereikbaar graf. George draagt een onbereikbaar graf in het eigen hart.
George loopt door de regen, of door de lentezon dat mooie bijzondere ding van London, kniel het George.
Kniel het, kniel het, je brein zal in een bloem weer openbreken. Kniel het.
Peggy Verzett
