Herdenkingsgedicht 04 mei 2020
uiteindelijk blijft er niets over dat op een antwoord lijkt
een open einde is een gebed boven een leeg bord gepreveld
zilverstukken om de ogen toe te dekken
de tol moet betaald
& dit is weer een laatste winter voor de sluimer
een pauze klit zich vast, in ons
de kou die haar rust vindt in de botten
hoeveel waarheid is een lichaam als het oplost
hoeveel rust; die lange slaap
de stad is een kalm exhaleren
een laatste keer
& wij kennen dit zwangere zwijgen
‘blijf je bij me?’
‘was ik nog zacht toen ze me vonden?’
‘ben ik weg?’
‘…of toch jij?’
het zijn de details die ons bijblijven:
• de zwavel
• de roest
• je heilige breekbaarheid
het is allemaal nat zand in onze handen
zwaar genoeg om te dragen
mul genoeg om te laten gaan
Dean Bowen
