1
Die nacht waren de honden onrustig
voelden het onderaards grommen nog
door hun longen trekken, hun bek uit
rollen, de vurige tongen van de berg
brandden nog na op hun netvlies.
Wij lagen dichtbij, sliepen soms
even, de wereld leek vredig, nergens
een schot of de schreeuw van iemand
die valt in de diepte. Alleen die
honden bleven maar janken en brabbeltaal
klagen tegen het donker. Ondertussen
ging het tekeer in de lijven van zomaar
mensen ver weg die met naam en toenaam
stonden te snikken, misten, terug wilden
vinden, het onderhuids krimpen en scheuren
voelden, die grommende stilte.
2
Toen we de zwarte woestijn doortrokken
te midden van luidkeelse mensen
en de hemel in tuurden zagen we
niets. We kwamen langs naakte
geloogde staketsels die door de raven zelfs
werden gemeden. En toen we na veertig
kraters het hoofd boven de wolken uitstaken
de wereld waarin we gewoonlijk
wonen zoekraakte, veertig snapshots namen, rondom
de stenen tafelen lazen en het geluid
verstomde, zagen we
hoe wankel we stonden
op sintels en as waarover klein leven
kroop dat nog de gloed van het vuur had.
Hester Knibbe
Voorpublicatie uit: Archaïsch de dieren
Archaïsch de dieren bestaat uit twee delen, ‘Vrijspraak voor Kaïn’ en ‘Er is altijd’. De bundel gaat over schuld, schaamte en andere ongemakkelijke emoties, maar ook over vitaliteit in alle gedaanten. De mens wordt nog steeds goeddeels geregeerd door zijn reptielhersenen, voorzien van een vernisje gedragscodes. Waar de lak bladdert wil Hester Knibbe krabben.
Hester Knibbe publiceerde een tiental dichtbundels. Haar werk is bekroond met de Herman Gorterprijs, de Anna Blaman Prijs en de A. Roland Holstpenning 2009. Recente publicaties: Oogsteen. Een keuze uit de gedichten 1982-2008 (2009), Het hebben van schaduw (2011). Voorjaar 2014 verschijnt haar nieuwe bundel Archaïsch de dieren.
