(door Liliane Waanders)
Toen hij tijdens de opening van Poetry International 2016 zijn gedicht ‘Luchtdruppeltennis’ voorlas, had hij de lachers op zijn hand. Ook ik lachte. Maar dat lachen verging me toen hij aan ‘Oversteken van een grensstrook ter lengte van de ziekte van Alzheimer’ begon. Geen zwaar gedicht. Wel een gedicht dat de spijker op zijn kop slaat.
Ik gaf me definitief gewonnen tijdens het programmaonderdeel met de misleidende titel Live Hoorspel – ‘Judith Scott touched her genes with her own hands’. Niet alleen was het geen hoorspel in de traditionele zin van het woord. Andrej Sen-Senkov las veel meer voor dan alleen dat ene gedicht.
De beelden die Andrej Sen-Senkov gebruikt, liggen niet voor de hand. Maar ze zijn wel heel herkenbaar. Dat wringt tijdens het lezen/luisteren op een prettige manier. Want eigenlijk heb je ondanks dat wat je bekend voorkomt geen idee waar Andrej Sen-Senkov naar toe gaat. Hoogstens een vermoeden.
Poetry was alweer voorbij toen ik opnieuw naar de bundel Stortdroogte greep om ‘Genesis. Rond het achtste hoofdstuk’ te herlezen. Dat was toen er een dinosaurus over de Maashaven vloog. Ik weet het niet zeker, maar het zou een pterodactylus geweest kunnen zijn.
Genesis. Rond het achtste hoofdstuk
noah plaatst op de ark stegosaurussen tyrannosaurussen plesiosaurussen brontosaurussen archaeopteryxen iguanodons diplodocussen triceratopsen
ze zijn klein goedlachs
passen er allemaal in
gaan met z’n allen vredig varen
varen duurt lang
een sneeuwwitte pterodactylus
vliegt de ark uit
om met een groen twijgje in zijn bek terug te keren
kennelijk is de kust van hollywood nabij
kennelijk moest iedereen gek genoeg gered worden
god die nog maar net het twijgje wist te grijpen
piept als een speeltje tussen de tanden van een pup
