Manhond

riendelijk glimlachende manhond loopt met blotebillengezicht – het blotebillengezicht dat het niet erg vindt om als tweede te eindigen om precies te zijn – over stoep langs singel zoals manhond iedere dag wandelt langs singel op stoep.
Iedere dag aan elkaar binden met het water, de rieten armen, stammen, tegels, overgangspaden, verlaten verklaringen, gebeden uit gebogen hoofden, dreigingen (de gehalveerde) die in de neus prikken en manhond doen niezen; hij zit er niet mee, het zijn zijn mogelijkheden, iedere keer. […]

Met je ingeknikte been en toch ligt het pad

e knik in je linkerbeen is waar het mij om gaat, die naar binnen gebogen vorm die direct in ieders pupil springt en je inkadert in het kadaster van de onmogelijkheid, want je heet zeker een invalide te zijn? Met je ingeknikte been en toch ligt het pad hier en daar, de zomer er overheen, de geur van de linden als je welkomstvitrage, die stappen van je ingeknikte been, de huizenreeks steekt helder af tegen blauwe toestellige lucht en is veel te recht, en ja de hoogbouw kan eens wat meer overnemen – al die luchten, lichten en ruimten, wat moet je ermee wanneer je staat op de cementen kelderluchten van je eerste grondvesten? […]