De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden

r bestaan geen jaren, maanden, weken, dagen of uren die zich om minuten en seconden slingeren. Er bestaan alleen maar punten in het landschap die tegen de horizon knallen en zich aan het oog opdringen door hun vertakkingen. De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden. En hoe leven zij een eigen leven? Hoe verworden zij? Groeien zij volwassen naar een soort manifest toe in ons gedrag van wantrouwende blikken, plotseling opschrikken, en nog meer abrupt veroordelen? We hebben een lange adem nodig wanneer de lockdown door zal lopen in de overdaad van de lente. De poolster lijkt in een doek gewikkeld. Het erf voor de boerderij ligt stil. De droogschuur op de dijk doet zijn werk. Binnenin liggen zware glimmende lange donkere balken te drogen door de wind die in kleine repen is gesneden. […]

En die hebben geen geld, geloof me maar

‘aar zoveel verandert er niet,’ zei hij en onthoofde de vis, ‘kan nog vijf jaar duren en wanneer ze het vinden komt het volgende hoofdstuk, want wie bepaalt wie eerst en…’
De context verscheen langzaam, de context van de laatste maanden die overal welig lag te gapen, bleef tevreden over alle aandacht.
We deinen in een soort groene gel van een grote onwetende zee. Waar komen we terecht? In een bootje of tegen de kust gekwakt, in een huiskamer onder het brandende licht van de schemerlamp, in het onveilige vel van de stilstand gehesen, iedere avond wachtend op verlossing.
Een plastic zak erom heen, de vis werd ingepakt en hupsakee. […]

De man en de boom zagen elkaar aan

e boom wandelde voort en sloeg zijn takken uit. Bladeren dwarrelden voortdurend uit zijn oud geworden zomeradem. Ineens stond hij stil. De man die zich diep had weggeborgen in zijn jas, had hem aangekeken, bij de boom was dit niet onopgemerkt gebleven.
De boom stopte, er vielen abrupt nog meer gele blaadjes naar beneden, het zag er feestelijk uit. De man en de boom zagen elkaar aan. De een keek naar de witte belijningen op de donkere jas, licht fluorescerend, de slungelige benen die eronder uitstaken en de lange das om zijn nek heen geslagen, af en toe opwaaiend in de wind. De ander keek naar de glimmende bast, het scherpe contrast tussen het donkere van de stam en de fellichte kleuren van de vallende bladeren, de grote vertakkingen die zichtbaar waren tegen de lucht. De lucht zei ja en amen, het blauw werd onderbroken door grote grijze hiërogliefen. […]

We staan bij de bakker

echt, we staan recht en opgericht, verspreid en uit elkaar, we zijn een akker. Mijn familie vertakte zich en is voor het grootste gedeelte afgebroken. Het heeft niets met de epidemie te maken, meer met natuurlijke selectie volgens de wetten van de ouderdom. De epidemie heeft zijn gezicht weer opgezet, zweefmoleculen streven. Ik probeer mijn rook in te houden voor andermans droombeeld. Wat iemand voor mij doet weet ik niet en houd me werkelijk niet bezig. Er liggen een paar broodjes op het wit bemeelde houten platform. Klein en netjes, bij de stichtingen in onze wachtende gezichten. In de verte ligt de horizon die zijn hoed afneemt voor de zon. In Nebraska is al het zetmeel gemodificeerd, wat zegt David Attenborough daarvan? We zijn een gewas waarvan de reis van wortel naar knop schimmige trekken vertoont. […]