Terug naar Blinken

linken heeft in de Nachtwacht een open haard laten branden. Een fazant van jouw fantast gemaakt. In het uur van de bruine kamer rook de kleding waarin de regen sliep het luiden van de klok. De schemer in kaarslichten kneep. Zoals gelen en witten, de bloemen langs de zomerpaden van slenteraars. Blinken los op takken schikt. Bij vergeten tafelblad, zij die tussen een of andere bedrading in, blinken tussen onherkenbare hechtingsvlakken in thousiast, thousiast verblijven. In blinkende lijven van sommige iedereen.

Peggy Verzett

Ineengeregenheid des veren

e lucht lauw bellend begint te zweven. Jassen van bomen vallen,
shuttles lichten op. Verzamelen zich. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl. Straks worden de shuttles verzameld, terwijl.
Straks worden de shuttles verzameld, terwijl kleren vermageren in warme schemer.
Shuttles worden verzameld.
Straks.
Terwijl ze kronkelen in de Donbas, voordat de lichtbox wordt afgesloten.
Om zich af te sluiten in en door te bloeden in krantenpapier, worden ze wezens.
Vanwege de ‘ineengeregenheid des veren’. Zeg na en tegelijkertijd, verenig u in een koor;
3,2,1 (allemaal)                                          ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’
En nog eens (allemaal)                             ‘vanwege de ineengeregenheid des veren’

Peggy Verzett

Aanleg

et gras is net gemaaid. De geur die opstijgt wil met me terug naar de vreugde van ozon toen mijn sokken nog als pasteitjes mijn enkels hingen. Maar talloze oorlogen liggen opgestapeld in het gazon. Laag op laag.
Een dwarsdoorsnede maakt de lichte zandkleuren van langdurige guerrilla-oorlogen zichtbaar versus de dicht ineengedrukte donkere ondoordringbare emulsie van heftig invallende legers in gebieden die worden bezet.
De klei onder de ozon voelt nog mals; aanleg voor het laatste donker openbaart. Iedere dag wordt het donkere zekerder. We hebben aanleg. De mensen op het gras spreiden hun kleed. De weekendtas opent, ze serveren de tongsla en de aanlegsteigers schitteren bij het water. […]

‘Tut rostut’berezy’

et genoemde daalt en valt naast een magnolia op de grond. Die haar roze knoppen nog gesloten houdt. De bries is koud, de bries is oud en de bries kent het bloed van de spreuk uit de wereldwond. De kleine cascade nog eens: ‘hier staan berkenbomen.’
Door iemand opgemerkt naast Queen Magnolia. Ja, zij kan ieder moment haar sieraden rinkelen. Een soldatenvoet hangt; van een trap uit een flardige gevel steekt. Waaien doen plastic vlerken in de wind en hier staan berkenbomen in een tuin waar het jonge meisje op ontluiken. Weer de vrouw die door haar gebombardeerde gang zich een weg baant – dat moet een schilderij zijn van een familielid. Misschien is dat haar lederen tas aan de kapstok die nog heel is. Wind blaast door gaten, gordijnen zwanger. Het opbollen. De vrouw voorzichtig. Tussen alle omver gebombardeerde scherven die haar voortgang versperren. […]