(zonder titel)

ijn sieraden drogen op de tv-ruit en waarheen mijn kamer zich ook wendt, buutvrij blijft mijn oven van de kleine bewegingen. Ik neem de flauwe zetel, tip aan het valse licht op het bijzettafeltje, schuif met het kopje, neem een slok, zak onderuit en strijk het haar uit het gezicht van mijn voorouders. Droom snel over de geur van echte kamperfoelie en stik bijna in onze grote nieuwslezeres want zij brengt het nieuws zonder deken omwikkeld. In een roestig vat komen gedachten gewoon op bezoek en op me af, mijn moedermelk wordt opnieuw verlegen van al het witte katoen aan de andere kant van de wereld.
Er beweegt in feite niets. Het bloeden doet de bloeder goed. Mijn anonieme gebaren worden begraven en zijn gratis zichtbare rijdt serieuze kou aan het andere eind van de wereld. […]

Ik mijn dood respecteerde

k kan het denken van gisteren niet bepaald fijn vinden, dit zeg ik de volgende dag.
Het was een kauwgumbal die met me tolde en nog de laatste zin zei ook, ik voelde me bedrogen en achteruit gezet. Ik kon niets meer waarmaken en bleef hangen op een richel tussen een fabriek en een onbestemd gebied.
De vogels bleven trekken aan de lucht en scheerden voorbij alsof ze mij niet zagen in mijn verslagen toestand. Maar ik was vlak bij de kust en de sterke zoute benen van de zee liepen al met mij mee. Ik hoefde maar een hand uit te steken en de eerste hese kreten van de branding boden mij hun glimlach aan waarop ik mijn dood respecteerde; het was het denken maar.
Ik was erdoor verlamd geraakt, maar het trok al weg, mensen verschenen op de boulevard met duizelingwekkende ogen; eentje had de Melkweg gezien […]