Ik mijn dood respecteerde

k kan het denken van gisteren niet bepaald fijn vinden, dit zeg ik de volgende dag.
Het was een kauwgumbal die met me tolde en nog de laatste zin zei ook, ik voelde me bedrogen en achteruit gezet. Ik kon niets meer waarmaken en bleef hangen op een richel tussen een fabriek en een onbestemd gebied.
De vogels bleven trekken aan de lucht en scheerden voorbij alsof ze mij niet zagen in mijn verslagen toestand. Maar ik was vlak bij de kust en de sterke zoute benen van de zee liepen al met mij mee. Ik hoefde maar een hand uit te steken en de eerste hese kreten van de branding boden mij hun glimlach aan waarop ik mijn dood respecteerde; het was het denken maar.
Ik was erdoor verlamd geraakt, maar het trok al weg, mensen verschenen op de boulevard met duizelingwekkende ogen; eentje had de Melkweg gezien […]

Eenden met hun koppen in de veren

e stille voet aan de kade, het stille bloed van de kaken. Het groene gras van het plantsoen, het koene glas van het rantsoen. De brede boom in de middag, de lege koon in de vlagvlag.
Al het water in de plas, alle katers in een jas. De grote boten met hun dikke touwen, de blote poten van de dikke kauwen. De stenen in de straat, de benen in de geslachtsdaad.
De auto’s op de snelweg, de gaucho’s op ’t internet. De vogels in de lucht, de kogels in de brug. Het hangen van de vele bladeren, het kinbehang van de vergaderzalen.
De tijd als een uitgemolken smeltklok, de geit uitgestrekt boven op zijn hok.
De honden met de kiezen in hun bazen, de monden met het fruit in de glazen. […]