De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden

r bestaan geen jaren, maanden, weken, dagen of uren die zich om minuten en seconden slingeren. Er bestaan alleen maar punten in het landschap die tegen de horizon knallen en zich aan het oog opdringen door hun vertakkingen. De voorgevoelens zijn meer een eigen leven gaan leiden. En hoe leven zij een eigen leven? Hoe verworden zij? Groeien zij volwassen naar een soort manifest toe in ons gedrag van wantrouwende blikken, plotseling opschrikken, en nog meer abrupt veroordelen? We hebben een lange adem nodig wanneer de lockdown door zal lopen in de overdaad van de lente. De poolster lijkt in een doek gewikkeld. Het erf voor de boerderij ligt stil. De droogschuur op de dijk doet zijn werk. Binnenin liggen zware glimmende lange donkere balken te drogen door de wind die in kleine repen is gesneden. […]

En die hebben geen geld, geloof me maar

‘aar zoveel verandert er niet,’ zei hij en onthoofde de vis, ‘kan nog vijf jaar duren en wanneer ze het vinden komt het volgende hoofdstuk, want wie bepaalt wie eerst en…’
De context verscheen langzaam, de context van de laatste maanden die overal welig lag te gapen, bleef tevreden over alle aandacht.
We deinen in een soort groene gel van een grote onwetende zee. Waar komen we terecht? In een bootje of tegen de kust gekwakt, in een huiskamer onder het brandende licht van de schemerlamp, in het onveilige vel van de stilstand gehesen, iedere avond wachtend op verlossing.
Een plastic zak erom heen, de vis werd ingepakt en hupsakee. […]