Waar de tijd als een kale vis tegenaan ligt

e wereld is van de ideeën. Later zullen ze preciezer uitgewerkt worden. Eerst nog lege huizen die dicht bij elkaar staan. Eerst brengen sommigen iets weg; een ladekastje op een handkar, het kind met de bal op de bagagedrager van de fiets.
Ergens een toonhoogte die soepel op wind.
Bij iedereen lippen en armen. Bewegen een beetje van nix, dan stil zoals de droogte op de tv.
Het fruit een keer op een schaal ligt. De deur twee keer naar binnen stroomt bij de koffiecorner. Kleuren zijn afgezanten, melden lauwe dingen. Het paard van een herinnering brengt niets teweeg. Bladeren zinken zwaar van donkergroen. […]

De Julimensch

e manier waarop ze staan, verraadt de waakzaamheid van het instinct. Ieder moment kunnen zij zich omdraaien of in de verte kijken met hun gewetens zorgvuldig in rugzakken verpakt.
Gewetens naast opgedroogde, verkorrelde tranen in daarvoor bestemde zijvakken. Tranen komen soms van pas.
De verlangens in de daarop afgestemde vergezichten, in kleine handzame opbergdoosjes gelegd. De woorden die bij ze horen glijden onverstaanbaar tegen zichzelf uitgesproken, turend op mobiele telefoons. Deze woorden drijven in juli voorbij aan duiven op wiegende takken, bankjes in parken, aan zomerbriesjes ook. […]