Waarom zwijgen zij?

aarom zwijgen zij? Waarom zijn zij niet naar huis gegaan en zitten zij hier in de keuken aan een tafel bij een raam? Is dit het seizoen van het zwijgen over namen, straten, straatnamen, plaatsen, generaties?
Waarom zwijgen zij over het weer, de mensen, de bewegingen van de dieren?
Waarom kijken zij naar elkaar en weer naar buiten, waar de jonge schapen staan.
Zij dragen ook lichamen, lang geleden gevormd, waarin een oorsprong uit vorige lichamen, nog langer geleden gevormd, waarin de oorsprong in veel vroegere lichamen…
Waarom kijken zij niet naar een verzameling van een houten schuur, een lammetje, het grasland, slootje, paaltje, meisje op laarsjes dat wegloopt en kleiner wordt?
Daar zet het paard een stap en zou het bewegende paard voor hen van belang kunnen zijn?
Waarom zwijgen zij van elkaar weg en kijken in elkaars ogen terug? […]

De geschiedenis

elemaal rond is die geschiedenis niet. Er ligt geen keurige ronde bol, opgebouwd met symmetrische verhalen van binnen uit. Een paar afgevlakte stukken bovenop laten dat niet toe. Ik zie een compacte min of meer ronde vorm, helder tussen twee boompjes liggen. Alsof iemand een sneeuwpop probeerde te maken en ermee is opgehouden. Of beter, een steenpop. De oppervlakte van de geschiedenis lijkt op steen. Donkere korrels hebben zich naar de oppervlakte gestuwd en vormen donkere groeven. Ze verraden tongenspartelende situaties die de afgunst vingen, en nijd, daarna de veroordeling, uitsluiting en de wraak. Maar zoals de geschiedenis ligt tussen de jonge inplant van bomen is er niets ontroostbaars aan. De geschiedenis ligt met het gemak van een zelfstandige vorm, zichzelf te zijn in het landschap. Een bepaalde waardigheid lees ik aan dit liggen af. […]