‘Tut rostut’berezy’

et genoemde daalt en valt naast een magnolia op de grond. Die haar roze knoppen nog gesloten houdt. De bries is koud, de bries is oud en de bries kent het bloed van de spreuk uit de wereldwond. De kleine cascade nog eens: ‘hier staan berkenbomen.’
Door iemand opgemerkt naast Queen Magnolia. Ja, zij kan ieder moment haar sieraden rinkelen. Een soldatenvoet hangt; van een trap uit een flardige gevel steekt. Waaien doen plastic vlerken in de wind en hier staan berkenbomen in een tuin waar het jonge meisje op ontluiken. Weer de vrouw die door haar gebombardeerde gang zich een weg baant – dat moet een schilderij zijn van een familielid. Misschien is dat haar lederen tas aan de kapstok die nog heel is. Wind blaast door gaten, gordijnen zwanger. Het opbollen. De vrouw voorzichtig. Tussen alle omver gebombardeerde scherven die haar voortgang versperren. […]

Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst

trak ligt het water in de singel, strakker gaat niet meer. De huid voelt zich begrensd door het hele gebied. De lucht is blauw, beperkt en ingenomen, vraagt om nog meer tijd en meer verlengingen.
Vraagt om nog meer schalen met eigen ritmen die naar zee drijven. Maar dat is in het nauw gebracht. De bomen draaien en de konttegendewindbomen staan smekend.
De nieuwe lente is gekromd een gekromde herfst, de bladeren slaan grijs en koud.
Hoe moeten we op de eerste rang naar het oude geluid zitten en kijken?
Tientallen meters hebben niets meer te zeggen, honderden meters vallen neer in de zwarte balken die de hel stutten.
Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst met daarin centraal het slappe enorme lid van een afwezig lichaam dat in ons huist. […]

Vele handen hangen in de handdoek aan de haak

n dit is dezelfde zon die gluurde door het raam, waar de vele rotspartijen lagen, toen ik een stuk jonger en niet veel rotsen had gezien want voor een meisje uit Nederland zijn rotsen bijzonder, zij vallen op en zij strekken zich over elkaar heen en zij waren van een soort zandkleurige oker, zij waren breed en zij gleden over elkaar heen en zij schoven zich kameraden veel, zij schoven zich kameraden veel, zij herkenden zich over elkaar heen, gaven elkaar… ach een personificatie voor een rotspartij mag op zijn tijd, die zich helemaal uitstrekken tot ver onder de zeespiegel, de plooien in de rotsen die zij dragen en nodig zijn voor het ijs, stortend verder weg in de zee nog een arm dragen van okersteen en veel of nee alles voor de fjorden over hebben; zo is dit licht van vandaag. […]