In de Lage Landen heten eigenlijk alle dichters
Van der Herfst…
tegen elke regendruppel, die tikt tegen de ruiten
laten ze parelen een jeneverdruppel
op hun tong
’t moet wel een heel stil, heel somber, schemerig café zijn
’t innerlijk van de Lage Landen…
Hoor, plots roept daar Hans van der Herfst
tegen Bart van het Najaar
(O, vochtig is de lier van z’n delirium…) […]
(door Liliane Waanders)
Tussen de overlijdensadvertenties van degenen die het overlijden van Drs. P betreuren, vallen die van het Rotterdamsch Studenten Corps, de Rotterdamsche Studenten Sociëteit “Hermes”, de Algemene Rotterdamse Studenten Roeivereniging “Skadi” en Stichting Oud Skadi op maar niet uit de toon. […]
Quai des États-Unis, Nice. Foto © Ton Huizer.
Pa hield niet van reizen, de Kuip en de
kroeg, dat was hem ver genoeg
Waar je ook ging, je nam jezelf mee
en die last viel in het café blijkbaar het
best te dragen […]
Manuel Kneepkens is van vele markten thuis maar de laatste jaren vooral zeer aanwezig op de ‘markt’ van het Poëtogram. Speciaal voor de week van het 46e Poetry International Festival Rotterdam heeft hij een serie gedichten van eigen hand bijeengezocht die naar zijn mening prima aansluiten op de sfeer van dit jaarlijkse ‘Rotterdamse feest van het woord’.
Dichter
‘Jij die twee ogen hebt…’
Jou vraagt indringend Homerus:
‘Knip-
oog
met het derde!’ […]
(door Liliane Waanders)
Als ik het persbericht van Poetry International moet geloven is de 46e editie de meest succesvolle sinds de viering van het veertigjarig bestaan. Er kwamen 4100 bezoekers, en dat is volgens de festivalorganisatie bijna tien procent meer dan vorig jaar.
Die cijfers zeggen mij niets zolang ik niet weet hoe er geteld is. […]
Stadsdichter Hester Knibbe schreef ter ere van de Rotterdamse Dakendagen een nieuw Stadsgedicht. Speciaal voor de voordacht van het gedicht ‘Tuin met uitzicht’ zette ze haar hoogtevrees opzij en ging ze het dak op.
Knibbe klom voor deze bijzondere samenwerking van Bibliotheek Rotterdam en de Rotterdamse Dakendagen de daken op van een aantal gebouwen in de stad, waar ze ‘Tuin met uitzicht’ vanaf grote hoogte voordroeg. Het gedicht is afgelopen weekend in kaartvorm verspreid tijdens de Dakendagen, Verborgen Tuinen en het Poetry International Festival. Heb je Hesters voordracht of de kaart gemist? Kijk dan naar de video die van het nieuwste stadsgedicht is gemaakt door Ruben Hamelink. […]
(door Liliane Waanders)
‘Lang dacht ik dat poëzie voor mij te hoog gegrepen was en “beperkte” ik mij tot proza’, schreef ik eerder deze (Poetry-)week. Ik dacht dat omdat ik vaak geen grip krijg op de beelden die verborgen liggen achter de ziptaal die poëzie vaak is.
Ik hoorde, dacht ik, niet tot de selecte groep mensen voor wie poëzie gesneden koek is. De mensen tot wie Anne Vegter zich tijdens Poetry in haar Masterclass poëzie lezen richtte: […]
(door Liliane Waanders)
oen Togara Muzanenhamo gedichten begon te schrijven – hij was toen zeventien, studeerde in Den Haag en was eigenlijk in niets wezenlijk geïnteresseerd – bekommerde hij zich niet om de vorm. Zijn gedichten waaierden alle kanten op en leken nog het meest op songteksten. ‘Ik was me niet bewust van de relatie tussen vorm en inhoud en hoe die twee elkaar beïnvloeden. Pas toen ik weer thuis was, in Zimbabwe, begon ik me af te vragen waarom regels eindigen waar ze eindigen.’
Inmiddels is Togara Muzanenhamo zich heel erg bewust van de relatie tussen vorm en inhoud, bleek tijdens zijn Craft Talk tijdens Poetry waarin hij zijn weg van ‘prose poetry naar fixed verse’ beschreef. […]
(door Liliane Waanders)
erwijl ik naar Harkaitz Cano zat te luisteren tijdens zijn Craft Talk – Poetry, Art, Catharsis – moest ik toch weer aan Kenneth Goldsmith denken. Toen hem in het kader van zijn ideeën over uncreative writing voor de voeten geworpen werd dat digitalisering dodelijk is voor de literatuur, voorspelde hij dat dankzij Twitter het aforisme en de haiku zouden opleven.
Daar moest ik dus aan denken want Harkaitz Cano koos ervoor om zijn ideeën kort en krachtig te formuleren. Zo kort dat ze minder dan 140 leestekens lang zijn. […]
(door Liliane Waanders)
Eigenlijk werken ze altijd eendrachtig samen – dat betekent niet dat ze het over elk woord altijd direct eens zijn – maar voor de gelegenheid lieten Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet zich verleiden tot een gevecht.
Met de best denkbare vertaling van het gedicht ‘The country anywhere race on races’ van Lionel Fogarty als inzet, slamden de vertalers er tijdens de slotavond van Poetry International 2015 op los. […]
