Niets doet er toe

r is maar 1 uitspraak in de akker die tot alle monden leidt.
Nog een vraag misschien, maar wie wacht er op een antwoord?
Het zand op de weg weet van snelrecht en verder niets.
Ietsjes verderop liggen platgewalste kolven, ze zijn ergens vanaf gevallen.
De verloren benen op een zandweg, verloren benen van een zeester.
Zeesterren ontslagen uit de diepte van oceanen.
Ik zag reeën in de schaduw schuilen, onder de hoge bosjes langs de weg.
Reeën die om elkaars middel dartelen en die achter elkaar aan rennend, de wind kunnen laten gaan door het hoge gras. […]

Over elkaar heen en naast elkaar

p de houten tafel ligt een donkergeruite
boeren handdoek.
Daarop, in een wit gebaar, talloze witte bloesemparapluutjes
van de vlierstruik.
Bloemkronen met hun harten omgekeerd, de steeltjes pieken
naar boven.
Rechte groene takjes voelen na
hoe het gat is gebaard.
En de wijk spit harten om. Dingen blijven hetzelfde.
Gehuchten drijven
tussen armen van industriëlen.
Over elkaar heen en naast elkaar
liggen de bloemkronen met de vurige kreten
van insecten nog om hen heen. […]

Goede berichten zijn gekomen

opend in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding, loopt hij zich werkelijk een nieuwe mogelijkheid door de dag. Dag die waait, dag die waakt, de dag die al een beetje gaat. Jonge blaadjes zwaaiend. Een hond sprint snel als de wind en haalt de bal weer op.
Goede berichten zijn gekomen, goede berichten hebben zeeën gebracht in ogen. In harten, in gatenkaasgedachten en daar blijven eb en vloed behoorlijke vrienden.
Hij loopt in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding. Loopt zich een nieuwe mogelijkheid door de dag – dag die waait, dag die weer een klein beetje zaait en de gloed in zijn bloedstroom wakker maakt. Panta rhei. Het stroomt loslaten en opnieuw beginnen. Bloesem nieuw, zee nieuw. Nieuwe ideeën uitwerken in een langzaam opverend. […]