Bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen

et is nog vroeg in de ochtend maar in de bomen langs de singel doet zich al een vrij nauwkeurige innerlijke drang gelden. Weinig blaadjes nog maar volgende week zal dat anders zijn. De vector die omhoog zal schieten is wakker geboren en weer aan zet. De plukken riet weten het, zij zijn bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen. Het water met zijn spiegel stroomt niet maar beweegt hier en daar onverwachts uit de oever alsof het twijfelt over de richting waarheen het zal stromen.
De stevige oranje fiets staat al een paar dagen tegen de lantaarnpaal. Een huurfiets zo te zien met een klein oranje intoetsscherm op het midden van het stuur bevestigd. Zomaar gehuurd, zomaar verlaten en achtergelaten terwijl een nieuwe lente begint met schitterende nieuwe appelborsten. […]

Schuif omhoog breng omhoog, kever

et park ligt met nieuwe koorts in de schaduw van het park, vuil is de baboon, hij moet zeker terug in het prisma geduwd.
Dus schuif omhoog breng omhoog het lederen behang van onze vermogens, schuif omhoog breng omhoog. Schuif omhoog breng omhoog onze stabiele dagen in nachten over de stengel schuif de ene in de andere, doe het achterstevoren, rustig en heel vrij, schuif omhoog breng omhoog al onze gedachten, al deze refreinbemachtiging, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, onze ordinaire woordgrappen, onze twitter-, meta- en insta-berichten, het roest op onze zetels, de rietjes aan onze monden, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, ik zing voor u kever, terwijl ik voor u; ‘I have no feelings’, zing van Annette Peacock, […]

Ik open haar mond

n het bijzijn van de late zomervrucht, liggen handen als levendige verhalen die zijn grootgebracht. De bladeren bewegen in het goud van de dood en er liggen levendige verhalen die zijn grootgebracht in een schoot. Een schoot van een jas bij hoge muren van het leven. De hoge muren ooit aangeleverd en nu opzij wordt er geduwd. Terwijl de lucht straalt als een beiaardier. Ik open haar mond.
De nachten in haar takel ik naar boven, waarin de beiaardier met zijn ledlampen naarstig naar haar zocht. Naar wie ze ook. Ineens is daar geen sprake meer van – het spreken begint weer, komend vanuit handen in haar schoot. Het spreken rechtstreeks toegestaan door het koningspaar, de ministerraad en zelfs door de borsten van de ekster die handig hipt van gras naar stammig universum. […]