Al een tijd niet meer

eestal in de verte haar geruite blouse. Schuifelend en voorovergebogen. Op een gegeven moment de rollator. Na de stok kwam de rollator. Haar helder afvinkende irissen waarmee ze naar de singel. De bomen. Vogels in en uit onder luid gekrijs of zacht – vogels kunnen blaten, zei ze. Haar politieke held schreeuwde. Onweersbuien en er was niemand die op durfde te staan. Ze had er woorden voor. Ze had er geen woorden voor. Op de Schiekade, ineens. Zij daar? Starend naar een roodgeverfde gevel. Rode postvakken. Daar heerste het onrecht ook al. Pen uit het bundeltje op haar borst. Notities maken op de variabelen van de ongebreidelde modderstroom die onrecht heette. De wond wilde niet genezen. Been sleepte. […]

Manhond

riendelijk glimlachende manhond loopt met blotebillengezicht – het blotebillengezicht dat het niet erg vindt om als tweede te eindigen om precies te zijn – over stoep langs singel zoals manhond iedere dag wandelt langs singel op stoep.
Iedere dag aan elkaar binden met het water, de rieten armen, stammen, tegels, overgangspaden, verlaten verklaringen, gebeden uit gebogen hoofden, dreigingen (de gehalveerde) die in de neus prikken en manhond doen niezen; hij zit er niet mee, het zijn zijn mogelijkheden, iedere keer. […]

Met je ingeknikte been en toch ligt het pad

e knik in je linkerbeen is waar het mij om gaat, die naar binnen gebogen vorm die direct in ieders pupil springt en je inkadert in het kadaster van de onmogelijkheid, want je heet zeker een invalide te zijn? Met je ingeknikte been en toch ligt het pad hier en daar, de zomer er overheen, de geur van de linden als je welkomstvitrage, die stappen van je ingeknikte been, de huizenreeks steekt helder af tegen blauwe toestellige lucht en is veel te recht, en ja de hoogbouw kan eens wat meer overnemen – al die luchten, lichten en ruimten, wat moet je ermee wanneer je staat op de cementen kelderluchten van je eerste grondvesten? […]