(door Liliane Waanders)
Hoezo ellendige verhalen vol ellendige personages?
Nog niet zo lang geleden liep ik in een Rotterdamse boekhandel Jerry Hormone tegen het lijf. Ik kende hem niet, maar herkende hem onmiddellijk. Net die week ontving ik van zijn uitgever Het is maar bloed, de verhalenbundel waarmee Jerry Hormone literair debuteert (onder een andere naam schreef hij al 116 kinderboeken over Borre). […]
(door Liliane Waanders)
U moet het mij als geboren Griek maar niet euvel duiden dat ik bij Adonis aanvankelijk niet meteen aan de dichter dacht. Adonis was voor mij lang eerst en vooral Άδωνις, de mooie, misschien wel behaagzieke, mythologische jongeling. Niet dat die Adonis uitgesproken Grieks is. De Sumeriërs, Babyloniërs en Feniciërs erkenden hem ook.
Adonis wordt in Boek X van de Metamorphosen van Ovidius geboren: […]
(door Liliane Waanders)
Sinds ik mijn ogen richt op Rotterdam, gaat het helemaal niet slecht met Feyenoord. Ik geloof niet dat er sprake is van enig oorzakelijk verband, maar dat het zelfs mijn broer is opgevallen, zegt toch wel iets. Mijn broer heeft niet zo heel veel met voetbal. […]
(door Liliane Waanders)
In 2013 was Elfie Tromp winnaar van de VPRO Bagagedrager en mocht zij op kosten van de VPRO naar Budapest. Bovendien kreeg ze de garantie dat haar reisverhaal gepubliceerd zou worden. Twee keer zelfs. Eén keer in de VPRO-gids, en één keer als longread van uitgeverij fosfor. Die laatste versie las ik – Frank Westerman, een van de mensen achter fosfor selecteerde het verhaal voor de bundel Het eerste van fosfor – voordat ik in Underdog, de nieuwe roman van Elfie Tromp, begon. […]
(recensie – door Liliane Waanders)
Voor de verhalen had ik De ochtenden – de keuze die Jan van Mersbergen maakte uit de verhalen van Sanneke van Hassel – niet hoeven lezen. Die verhalen kende ik bijna allemaal. Bijna allemaal, want ik las IJsregen, Witte veder en Ezels al eerder. Alleen aan Hier blijf ik kwam ik niet eerder toe.
Hier blijf ik is een ander boek dan IJsregen, Witte veder en Ezels en de verhalen zijn van een andere orde dan die in de eerste drie bundels. […]
(door Liliane Waanders)
Tussen de overlijdensadvertenties van degenen die het overlijden van Drs. P betreuren, vallen die van het Rotterdamsch Studenten Corps, de Rotterdamsche Studenten Sociëteit “Hermes”, de Algemene Rotterdamse Studenten Roeivereniging “Skadi” en Stichting Oud Skadi op maar niet uit de toon. […]
(door Liliane Waanders)
Als ik het persbericht van Poetry International moet geloven is de 46e editie de meest succesvolle sinds de viering van het veertigjarig bestaan. Er kwamen 4100 bezoekers, en dat is volgens de festivalorganisatie bijna tien procent meer dan vorig jaar.
Die cijfers zeggen mij niets zolang ik niet weet hoe er geteld is. […]
(door Liliane Waanders)
‘Lang dacht ik dat poëzie voor mij te hoog gegrepen was en “beperkte” ik mij tot proza’, schreef ik eerder deze (Poetry-)week. Ik dacht dat omdat ik vaak geen grip krijg op de beelden die verborgen liggen achter de ziptaal die poëzie vaak is.
Ik hoorde, dacht ik, niet tot de selecte groep mensen voor wie poëzie gesneden koek is. De mensen tot wie Anne Vegter zich tijdens Poetry in haar Masterclass poëzie lezen richtte: […]
(door Liliane Waanders)
oen Togara Muzanenhamo gedichten begon te schrijven – hij was toen zeventien, studeerde in Den Haag en was eigenlijk in niets wezenlijk geïnteresseerd – bekommerde hij zich niet om de vorm. Zijn gedichten waaierden alle kanten op en leken nog het meest op songteksten. ‘Ik was me niet bewust van de relatie tussen vorm en inhoud en hoe die twee elkaar beïnvloeden. Pas toen ik weer thuis was, in Zimbabwe, begon ik me af te vragen waarom regels eindigen waar ze eindigen.’
Inmiddels is Togara Muzanenhamo zich heel erg bewust van de relatie tussen vorm en inhoud, bleek tijdens zijn Craft Talk tijdens Poetry waarin hij zijn weg van ‘prose poetry naar fixed verse’ beschreef. […]
(door Liliane Waanders)
erwijl ik naar Harkaitz Cano zat te luisteren tijdens zijn Craft Talk – Poetry, Art, Catharsis – moest ik toch weer aan Kenneth Goldsmith denken. Toen hem in het kader van zijn ideeën over uncreative writing voor de voeten geworpen werd dat digitalisering dodelijk is voor de literatuur, voorspelde hij dat dankzij Twitter het aforisme en de haiku zouden opleven.
Daar moest ik dus aan denken want Harkaitz Cano koos ervoor om zijn ideeën kort en krachtig te formuleren. Zo kort dat ze minder dan 140 leestekens lang zijn. […]
