‘Tut rostut’berezy’

et genoemde daalt en valt naast een magnolia op de grond. Die haar roze knoppen nog gesloten houdt. De bries is koud, de bries is oud en de bries kent het bloed van de spreuk uit de wereldwond. De kleine cascade nog eens: ‘hier staan berkenbomen.’
Door iemand opgemerkt naast Queen Magnolia. Ja, zij kan ieder moment haar sieraden rinkelen. Een soldatenvoet hangt; van een trap uit een flardige gevel steekt. Waaien doen plastic vlerken in de wind en hier staan berkenbomen in een tuin waar het jonge meisje op ontluiken. Weer de vrouw die door haar gebombardeerde gang zich een weg baant – dat moet een schilderij zijn van een familielid. Misschien is dat haar lederen tas aan de kapstok die nog heel is. Wind blaast door gaten, gordijnen zwanger. Het opbollen. De vrouw voorzichtig. Tussen alle omver gebombardeerde scherven die haar voortgang versperren. […]

Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst

trak ligt het water in de singel, strakker gaat niet meer. De huid voelt zich begrensd door het hele gebied. De lucht is blauw, beperkt en ingenomen, vraagt om nog meer tijd en meer verlengingen.
Vraagt om nog meer schalen met eigen ritmen die naar zee drijven. Maar dat is in het nauw gebracht. De bomen draaien en de konttegendewindbomen staan smekend.
De nieuwe lente is gekromd een gekromde herfst, de bladeren slaan grijs en koud.
Hoe moeten we op de eerste rang naar het oude geluid zitten en kijken?
Tientallen meters hebben niets meer te zeggen, honderden meters vallen neer in de zwarte balken die de hel stutten.
Een nieuwe lente is gekromd, een gekromde herfst met daarin centraal het slappe enorme lid van een afwezig lichaam dat in ons huist. […]

Vele handen hangen in de handdoek aan de haak

n dit is dezelfde zon die gluurde door het raam, waar de vele rotspartijen lagen, toen ik een stuk jonger en niet veel rotsen had gezien want voor een meisje uit Nederland zijn rotsen bijzonder, zij vallen op en zij strekken zich over elkaar heen en zij waren van een soort zandkleurige oker, zij waren breed en zij gleden over elkaar heen en zij schoven zich kameraden veel, zij schoven zich kameraden veel, zij herkenden zich over elkaar heen, gaven elkaar… ach een personificatie voor een rotspartij mag op zijn tijd, die zich helemaal uitstrekken tot ver onder de zeespiegel, de plooien in de rotsen die zij dragen en nodig zijn voor het ijs, stortend verder weg in de zee nog een arm dragen van okersteen en veel of nee alles voor de fjorden over hebben; zo is dit licht van vandaag. […]

Bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen

et is nog vroeg in de ochtend maar in de bomen langs de singel doet zich al een vrij nauwkeurige innerlijke drang gelden. Weinig blaadjes nog maar volgende week zal dat anders zijn. De vector die omhoog zal schieten is wakker geboren en weer aan zet. De plukken riet weten het, zij zijn bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen. Het water met zijn spiegel stroomt niet maar beweegt hier en daar onverwachts uit de oever alsof het twijfelt over de richting waarheen het zal stromen.
De stevige oranje fiets staat al een paar dagen tegen de lantaarnpaal. Een huurfiets zo te zien met een klein oranje intoetsscherm op het midden van het stuur bevestigd. Zomaar gehuurd, zomaar verlaten en achtergelaten terwijl een nieuwe lente begint met schitterende nieuwe appelborsten. […]

Schuif omhoog breng omhoog, kever

et park ligt met nieuwe koorts in de schaduw van het park, vuil is de baboon, hij moet zeker terug in het prisma geduwd.
Dus schuif omhoog breng omhoog het lederen behang van onze vermogens, schuif omhoog breng omhoog. Schuif omhoog breng omhoog onze stabiele dagen in nachten over de stengel schuif de ene in de andere, doe het achterstevoren, rustig en heel vrij, schuif omhoog breng omhoog al onze gedachten, al deze refreinbemachtiging, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, onze ordinaire woordgrappen, onze twitter-, meta- en insta-berichten, het roest op onze zetels, de rietjes aan onze monden, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, ik zing voor u kever, terwijl ik voor u; ‘I have no feelings’, zing van Annette Peacock, […]

Ik open haar mond

n het bijzijn van de late zomervrucht, liggen handen als levendige verhalen die zijn grootgebracht. De bladeren bewegen in het goud van de dood en er liggen levendige verhalen die zijn grootgebracht in een schoot. Een schoot van een jas bij hoge muren van het leven. De hoge muren ooit aangeleverd en nu opzij wordt er geduwd. Terwijl de lucht straalt als een beiaardier. Ik open haar mond.
De nachten in haar takel ik naar boven, waarin de beiaardier met zijn ledlampen naarstig naar haar zocht. Naar wie ze ook. Ineens is daar geen sprake meer van – het spreken begint weer, komend vanuit handen in haar schoot. Het spreken rechtstreeks toegestaan door het koningspaar, de ministerraad en zelfs door de borsten van de ekster die handig hipt van gras naar stammig universum. […]

Maaltijden vloeien naar de zee

isteren hing een helder feest tablet in de lucht te kijken naar de stilte die lag aangemeerd op ieder blad. De stilte is begonnen voor het vallen van het zware donkergroene gewas.
De botten van bomen zullen weer worden begroet – donkerglimmende waarheden zullen dansen in een najaarsstorm.
Ik verzink steeds minder in welke vorm van futurisme ook. Er is geen enkele stijl in mij of in het bijzonder die ik in een toekomst zou willen uitwerpen. Schilderingen lopen in elkaar over. Maaltijden vloeien naar de zee en de heupen proberen het bladgoud te dragen in de kamer binnen. Bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / […]

Ik mijd koolhydraten voorlopig

inimaal zes uren dienen plaats te vinden tussen twee maaltijden, beloof ik.
Het idee erachter? De aller-fijnste gelaatsuitdrukkingen moeten zich kunnen tentoonstellen – om dat te kunnen bereiken dienen mijn meest dandyachtige stegen diep in mij begaanbaar te worden gemaakt. Alleen een zorgvuldige spijsvertering die traag en niet overhaast te werk gaat, kan dit doel bereiken.
Want het lichaam loopt en kiest een vleugel in en uit een vermogen.
Dit lichaam moet niet vroegtijdig ten onder gaan.
De kamer schijnt helder in het park, overal worden tafels gedekt, de bewegingen gaan soepel.
Ze zijn eindeloos herhaald geworden, afkomstig uit de enorme silo der verzameling automatismen. […]

Niets doet er toe

r is maar 1 uitspraak in de akker die tot alle monden leidt.
Nog een vraag misschien, maar wie wacht er op een antwoord?
Het zand op de weg weet van snelrecht en verder niets.
Ietsjes verderop liggen platgewalste kolven, ze zijn ergens vanaf gevallen.
De verloren benen op een zandweg, verloren benen van een zeester.
Zeesterren ontslagen uit de diepte van oceanen.
Ik zag reeën in de schaduw schuilen, onder de hoge bosjes langs de weg.
Reeën die om elkaars middel dartelen en die achter elkaar aan rennend, de wind kunnen laten gaan door het hoge gras. […]