Bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen

et is nog vroeg in de ochtend maar in de bomen langs de singel doet zich al een vrij nauwkeurige innerlijke drang gelden. Weinig blaadjes nog maar volgende week zal dat anders zijn. De vector die omhoog zal schieten is wakker geboren en weer aan zet. De plukken riet weten het, zij zijn bereid om opnieuw met hun snaren te wiegen. Het water met zijn spiegel stroomt niet maar beweegt hier en daar onverwachts uit de oever alsof het twijfelt over de richting waarheen het zal stromen.
De stevige oranje fiets staat al een paar dagen tegen de lantaarnpaal. Een huurfiets zo te zien met een klein oranje intoetsscherm op het midden van het stuur bevestigd. Zomaar gehuurd, zomaar verlaten en achtergelaten terwijl een nieuwe lente begint met schitterende nieuwe appelborsten. […]

Schuif omhoog breng omhoog, kever

et park ligt met nieuwe koorts in de schaduw van het park, vuil is de baboon, hij moet zeker terug in het prisma geduwd.
Dus schuif omhoog breng omhoog het lederen behang van onze vermogens, schuif omhoog breng omhoog. Schuif omhoog breng omhoog onze stabiele dagen in nachten over de stengel schuif de ene in de andere, doe het achterstevoren, rustig en heel vrij, schuif omhoog breng omhoog al onze gedachten, al deze refreinbemachtiging, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, onze ordinaire woordgrappen, onze twitter-, meta- en insta-berichten, het roest op onze zetels, de rietjes aan onze monden, schuif omhoog breng omhoog over uw creatiestengel, ik zing voor u kever, terwijl ik voor u; ‘I have no feelings’, zing van Annette Peacock, […]

Ik open haar mond

n het bijzijn van de late zomervrucht, liggen handen als levendige verhalen die zijn grootgebracht. De bladeren bewegen in het goud van de dood en er liggen levendige verhalen die zijn grootgebracht in een schoot. Een schoot van een jas bij hoge muren van het leven. De hoge muren ooit aangeleverd en nu opzij wordt er geduwd. Terwijl de lucht straalt als een beiaardier. Ik open haar mond.
De nachten in haar takel ik naar boven, waarin de beiaardier met zijn ledlampen naarstig naar haar zocht. Naar wie ze ook. Ineens is daar geen sprake meer van – het spreken begint weer, komend vanuit handen in haar schoot. Het spreken rechtstreeks toegestaan door het koningspaar, de ministerraad en zelfs door de borsten van de ekster die handig hipt van gras naar stammig universum. […]

Maaltijden vloeien naar de zee

isteren hing een helder feest tablet in de lucht te kijken naar de stilte die lag aangemeerd op ieder blad. De stilte is begonnen voor het vallen van het zware donkergroene gewas.
De botten van bomen zullen weer worden begroet – donkerglimmende waarheden zullen dansen in een najaarsstorm.
Ik verzink steeds minder in welke vorm van futurisme ook. Er is geen enkele stijl in mij of in het bijzonder die ik in een toekomst zou willen uitwerpen. Schilderingen lopen in elkaar over. Maaltijden vloeien naar de zee en de heupen proberen het bladgoud te dragen in de kamer binnen. Bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / bladgoud heupen / vloeiende maaltijden / […]

Ik mijd koolhydraten voorlopig

inimaal zes uren dienen plaats te vinden tussen twee maaltijden, beloof ik.
Het idee erachter? De aller-fijnste gelaatsuitdrukkingen moeten zich kunnen tentoonstellen – om dat te kunnen bereiken dienen mijn meest dandyachtige stegen diep in mij begaanbaar te worden gemaakt. Alleen een zorgvuldige spijsvertering die traag en niet overhaast te werk gaat, kan dit doel bereiken.
Want het lichaam loopt en kiest een vleugel in en uit een vermogen.
Dit lichaam moet niet vroegtijdig ten onder gaan.
De kamer schijnt helder in het park, overal worden tafels gedekt, de bewegingen gaan soepel.
Ze zijn eindeloos herhaald geworden, afkomstig uit de enorme silo der verzameling automatismen. […]

Niets doet er toe

r is maar 1 uitspraak in de akker die tot alle monden leidt.
Nog een vraag misschien, maar wie wacht er op een antwoord?
Het zand op de weg weet van snelrecht en verder niets.
Ietsjes verderop liggen platgewalste kolven, ze zijn ergens vanaf gevallen.
De verloren benen op een zandweg, verloren benen van een zeester.
Zeesterren ontslagen uit de diepte van oceanen.
Ik zag reeën in de schaduw schuilen, onder de hoge bosjes langs de weg.
Reeën die om elkaars middel dartelen en die achter elkaar aan rennend, de wind kunnen laten gaan door het hoge gras. […]

Over elkaar heen en naast elkaar

p de houten tafel ligt een donkergeruite
boeren handdoek.
Daarop, in een wit gebaar, talloze witte bloesemparapluutjes
van de vlierstruik.
Bloemkronen met hun harten omgekeerd, de steeltjes pieken
naar boven.
Rechte groene takjes voelen na
hoe het gat is gebaard.
En de wijk spit harten om. Dingen blijven hetzelfde.
Gehuchten drijven
tussen armen van industriëlen.
Over elkaar heen en naast elkaar
liggen de bloemkronen met de vurige kreten
van insecten nog om hen heen. […]

Goede berichten zijn gekomen

opend in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding, loopt hij zich werkelijk een nieuwe mogelijkheid door de dag. Dag die waait, dag die waakt, de dag die al een beetje gaat. Jonge blaadjes zwaaiend. Een hond sprint snel als de wind en haalt de bal weer op.
Goede berichten zijn gekomen, goede berichten hebben zeeën gebracht in ogen. In harten, in gatenkaasgedachten en daar blijven eb en vloed behoorlijke vrienden.
Hij loopt in zijn gehavende niet te verhelpen tijdsding. Loopt zich een nieuwe mogelijkheid door de dag – dag die waait, dag die weer een klein beetje zaait en de gloed in zijn bloedstroom wakker maakt. Panta rhei. Het stroomt loslaten en opnieuw beginnen. Bloesem nieuw, zee nieuw. Nieuwe ideeën uitwerken in een langzaam opverend. […]

Niet een hele oude kast zo te zien.

ee, niet heel oud, is niet rijp voor het oud vuil of voor de Kringloop.
Ziet er best goed uit.
Ja, ziet er goed uit, zes laden, goed in de lak, klein buikje.
Niet een kast waarmee je uit wandelen gaat.
Nee, natuurlijk niet, wie gaat er nu uit wandelen met een kast?
Alleen die paar meters wanneer je iets bij het Grof Vuil zet om op te laten halen.
Door de Roteb, bedoel je.
Ja natuurlijk.
Van wie is die dan en hoe komt hij hier?
Ja, waarom staat hij hier, midden op het veld in het park?
Op het grote hoofdveld in het park, zal je bedoelen, waar alle mensen zitten.
Met alle laden gesloten, zie je?
Ja.
Of nee, de onderste kiert een beetje open.
Nee.
Kijk dan, er komt iets uit. […]