k mijn dood respecteerde

Ik kan het denken van gisteren niet bepaald fijn vinden, dit zeg ik de volgende dag.
Het was een kauwgumbal die met me tolde en nog de laatste zin zei ook, ik voelde me bedrogen en achteruit gezet. Ik kon niets meer waarmaken en bleef hangen op een richel tussen een fabriek en een onbestemd gebied.
De vogels bleven trekken aan de lucht en scheerden voorbij alsof ze mij niet zagen in mijn verslagen toestand. Maar ik was vlak bij de kust en de sterke zoute benen van de zee liepen al met mij mee. Ik hoefde maar een hand uit te steken en de eerste hese kreten van de branding boden mij hun glimlach aan waarop ik mijn dood respecteerde; het was het denken maar.
Ik was erdoor verlamd geraakt, maar het trok al weg, mensen verschenen op de boulevard met duizelingwekkende ogen; eentje had de Melkweg gezien […]

Eenden met hun koppen in de veren

e stille voet aan de kade, het stille bloed van de kaken. Het groene gras van het plantsoen, het koene glas van het rantsoen. De brede boom in de middag, de lege koon in de vlagvlag.
Al het water in de plas, alle katers in een jas. De grote boten met hun dikke touwen, de blote poten van de dikke kauwen. De stenen in de straat, de benen in de geslachtsdaad.
De auto’s op de snelweg, de gaucho’s op ’t internet. De vogels in de lucht, de kogels in de brug. Het hangen van de vele bladeren, het kinbehang van de vergaderzalen.
De tijd als een uitgemolken smeltklok, de geit uitgestrekt boven op zijn hok.
De honden met de kiezen in hun bazen, de monden met het fruit in de glazen. […]

We willen ademen terwijl we wachten en we ademen

e wachten, we staan naast elkaar en zijn als een akker. In het midden van de akker ligt het vernietigde deel van gisteren. Dat al was vernietigd eergisteren. Het nieuws bracht nog een keer het nieuws en de bakker haalt nieuwe broden van achteren. Een dichter wilde ooit het witste wit uit het hart van de taal slaan. We dringen tegen de binnenkant van onze huiden, onze harten roepen naar een kudde van eenlingen, van voren ontwricht. We willen ademen terwijl we wachten en we ademen terwijl we wachten. Kleurloze berichten in onze gezichten laten toe. Er liggen gruwelijke bewegingen tegen zwarte levens onder het wit bemeeld platform. Nee, ik ben niet jouw neger en de bamboefluit ruist en klinkt over zemelen. Het lachend vallen is weg. We willen ademen terwijl we wachten en we ademen. […]

Genoegwolf spuugt, loert

rijheid brengt warmte door het opengeslagen raam direct op de huid. Kijken naar de vogels die langs het raam scheren. Staarten die over de dakrand hellen en ja zeggen, dit ‘ja’ dat ze nooit verleren. In de krant lopen herten door een stad. Ze worden verdoofd, door de brandweer en naar een ander gebied gebracht waar ze veilig zijn. Een dolfijn zwemt door een sluis en ligt bij een boot te wachten in een haven en moet worden teruggeleid. Nieuw te ontginnen gebieden trekken aan nu de sporen van de mens niet meer hevig in de neuspapillen groeien. En beren komen naar een park. En wolven, ja… Genoegwolf is opgestaan. Genoegwolf spuugt, loert omhoog tegen een haargrens aan, schreeuwt met de stoot van een kogel alles uit het hoofd en gooit de rechtervuist tegen het eigen voorhoofd. De rechtervuist herhaalt, herhaalt, herhaalt, herhaalt. Vernedert zichzelf. De rem er eindelijk af. […]

Coulissen spelers

amma je hebt al duizend foto’s van me gemaakt’, zegt het kind en loopt verder tussen de lage heggen waar de zon over blad speelt. En een foto van een bloesem en een foto van een schoen, een foto van de lak op de dag. Uitbundige renner, tussen de heggen in het lege park. Een man met draaiende handbeweging, een sjaggie rolt op de schoot, lacht naar het kind. De bomen de bomen, het water het water, de meerkoetjes de meerkoetjes, de ronde paden de ronde paden langs borders borders, wiegen wiegen, praten praten over jaren jaren geschiedenis doorblazen. En de open schalenverpleegster in de lucht die het zonlicht schenkt schenkt. En het water water aan de andere kant van de dijk stroomt stroomt. De kade is de kade en de afrastering is de afrastering. De linten linten. Roodwit roodwit. […]

Flanken zijn gebaren, lijnen zijn gebaren, jassen zijn gebaren

n de lege wachtende bomen ploept nog geen enkel blad naar buiten. Maar er vlak naast staan lieflijk. Zachtroze te wenken met jonge bloempjes. Lichtpronken doen ze en lichtzinken en ze landen als kleine melodietjes lief en zacht, omdwarrelend neergedaald in het natte gras. De vogel is gealarmeerd, ineens stijgt de vogel naar de hoogste kale tak. De jongen nadert met zijn bundel. In zijn handen gespannen soepele lijnen naar de halsbanden van de honden die hij loodst door de stad. Dit is geen gewone bezigheid. Hier komt veel training bij kijken. Hij laat ze alle zes draven met de flanken naast elkaar, af en toe een pauze inlassend, daarna weer verder door de fietstunnel naar het andere eind van de stad. Al zijn stille commando’s (wenkbrauwen die optrekken, een elleboog die iets naar buiten steekt, de linkervoet naar binnen afgezet) vloeien naar hun volgzame motoren. […]

De toetsen versnellen en de vogels fluiten weer

et stijve lichaam zit neergepend op de bank. Uit het voorhoofd priemen ogen als op stekels naar voren van een vreemd onderzeewaterdier. De mobiele telefoon in beide handen zal kraken. De duimen drukken heftig in het ding dat contact kan maken met de andere kant van de wereld. Langzaam verschijnt er ijs in het dier van de kop. Op elkaar geperste lippen vormen niet meer dan een streep in het gezicht. Erachter ligt de singel open.
Dit uur kent het vleesdeadlinen in de kramp van de ziel. De lippen kunnen bewaren een samengeperste globe in het achterdochtscherm, projectiescherm, labelscherm, oordeelsscherm, valsscherm. Er is iemand rijp om eindelijk door iemand te worden uitgespuugd. De toetsen versnellen en de vogels fluiten weer. De boom wiegt licht, de storm is gaan liggen. Het antwoord zal een gegeven zijn dat kan worden herlezen. […]

U blijft maar komen

stond toch op het plein? In Praag.
Of. Langs de oevers van de Maas. Hier staat u, met uw krantje in uw hand in een rij. En dan kijkt u mij nadrukkelijk aan. Ik weet het, ongeloof woekert uit mijn blik. Waar u ook bent, waar ik ook sta. Op het plein in Lyon, op het terras tegenover het Prado. Uw baard doet Oost-Europees aan. Hij is vol. Lange grijze strepen verhullen uw mond. Uw mond lijkt weggestreept. Uw mond ligt diep verborgen. Gum een mond uit een gezicht en ogen zijn de brandende torens waaruit berichten worden gezonden. Niet de lachende tanden, plooien van de wangen, het kunnen nameten van goed gevormde welsprekende en niet zuinige lippen, maar de ogen. En uw schedel. Die is groot. Al deze werelden in uw haren. De wind waaide. Het was koud. Ik was op zoek naar het atelier van Zadkine in Parijs. Ik liep winderige bochten omver tussen hoge appartementwanden. Nergens een opening, een poort, een bordje. Ik zocht lang en het leek ver. […]

Als een hoognodig rekwisiet

ij zit op de bank in het park en oh ja het park zit met haar mee. Grijze krullen, aangestaard door takken, de rimpels afgedrukt in de basten, haar handen weten al lang van het waaien met de woordvlagen in de windkinderen. Wanneer het windstil is, ja het is windstil in het park waar niemand zit en waar zij eigenlijk op ieder uur – zij kan op ieder uur weer verschijnen als een hoognodig rekwisiet. Want iedere dag is dezelfde dag, dezelfde trechtervorm waarin iemand glijdt als een zitter op een bank zich begeeft om nooit of in dat geval, voor altijd – . En overal is daar weer de overkant. De jonge aanplant tussen oude bomen, zij gedragen zich goed. […]