Nu was hij de keeper

akkels, de magnolia staat in bloei. Al het getulp aan de takken duurt nog voort in kostbare magnoliatijd. Venus komt dadelijk aanvaren staande in een schelp. Adem hangt losjes in bomen en laat jonge blaadjes ritselen. En er wordt gevoetbald op het veld.
Een dolfijn staat afgebeeld op zijn halve broek. Als papa terugschiet stopt hij met zijn voorvoetje de bal precies. Als een fakkel opgebouwd uit honderd fakkels, staat de magnolia steeds in bloei.
En nu scheert de bal laag over de heg. De dolfijn duikt en weer heeft hij de bal en houdt hem stevig vast. Nu was hij de keeper. Hij kan alles en hij kan nog veel meer want alles is in het eerste paradijs, maar er is nog een tweede en derde. Hij laat zien hoe moeilijk te stoppen deze bal al was in het eerste en wijst op de zijkant van zijn knie. […]

Hij neemt heel goed zijn plaats in

e rekken staan al buiten. Het oranje plastic over de lp’s is er ook afgehaald.
Dat betekent dat hij er al is geweest. Er hangt ook een plastic zak aan de klink van de deur en de deur is gesloten.
Er zitten broodjes in, hij zal misschien naar het Centraal Station zijn voor zijn krant. Hij leest de krant op zijn stoel in de zon. De zon schijnt vandaag ongekend. Het is nog nooit zo voorgekomen – een record is het, een record als een trompetsolo.
Maar dan komt hij zo weer terug. Zijn handel vloeit weer. Hij komt zeker terug. De werkzaamheden aan het station verlegden de route langs zijn winkel zo grondig dat hij zelf ook verdween. Vaste klanten bleven weg, zei hij. Een terugval in inkomsten, maar nu glanst de glazen plissérok van het nieuwe station voor hem. […]

Het goud van het Weena is niet meer

et mist. De stad is bijna verdwenen. Veertig meter zicht ongeveer; het goud van het Weena is niet meer. Achter de glazen pui zitten mensen, zij kijken naar buiten. Iedereen verdwijnt in een ander landschap. De moeder met haar kind, zal lopen naar haar nauwe steeg waarin het wasgoed alles bij elkaar hangt; kindergeluid, reinheid, regelmaat. De jongen van dertig rijdt straks over de slingerende weg van een berg, vliegt dan bijna uit de bocht want de waarschuwingsborden hebben eerder gefaald. In de diepte van het ravijn, ligt een oud autokarkas. Linkerdeur opengeklapt. Binnenkant van leer, vaal verkleurd in de hittevingers van de zon. […]

Als een danser achterna gezeten door roofdier Tijd

ehendig als een danser zijn zijn bewegingen, soepel als die van een danser ja, snel en dan weer grote stappen in slow motion, richting de coulissen waarachter de balie… wist je dat hazen hun lichaam vouwen in een rechte hoek wanneer ze achterna worden gezeten? – jawel dat is bijzonder, zijn lichaam heeft iets van een haas die achterna wordt gezeten, een schot uit een geweer of hond op een erf achtervolgt hem of nee, roofdier Tijd, roofdier Tijd is wat hem vooruit wervelt, daar zakken zijn armen op het dienblad, kijk, hoe het ene in de keuken verdwijnt en het andere op zijn dienblad verschijnt, dit is dus Panta Rhei en ik knip 1 keer met mijn ogen en weg is hij, al in de ander hoek voorover gebogen met lange schalen aan zijn handen tussen slanke tafels door, ja hij wervelt en de gangpaden kennen zijn zolen heel goed, zij kennen zijn zolen heel goed als de afdrukken van zijn glimlach want hij glimlacht met zijn voorzichtige [...]

Jezus, Boeddha, Allah, Krishna, niet

et regent even niet.
Grijze dag, niet koud. In de verte schuift iemand als een pop in een spel voorbij. Een kruiwagen op het kiezelpad. Stelen van gereedschap horizontaal in het vlak want ze steken uit. Een boom lijkt op een jeneverbes. Geen kaartje, ik weet het niet zeker. Sommige mensen laten hun levensaders vollopen met jenever in een heel mensenleven.
De conifeer is verwilderd. Geen rechte speer die zich een coiffure aan heeft laten meten.
Conifeer en jeneverbes lijken op elkaar. Wanneer beide zichzelf zijn, lijken ze veel op elkaar.
Een konijn hipt voorbij. De tuinman duwt de kruiwagen een eindje verder op het kiezelpad. […]

‘noem me’

p de gevel stond het, ik las het nog een keer; ‘noem me’
Eenvoudige schrijfletter, alsof iemand een krijtje had genomen waarmee je een krabbeltje neer kan zetten.
Houten bordje. Witgekalkte letters, twee woorden op de witte strakke muur van het huis geplakt. Twee woorden blinkend als muzieknoten.

‘noem me’

Namen in mijn hoofd werden gevormd. De buren woonden in eenzelfde soort bungalow; laag en strak. De voortuinen liepen in een bielzen ontwerp door van de een naar de andere tuin. Vetplanten en andere kruipende goeroes vonden hun weg. Een tuinarchitect was bij iedereen een keer op bezoek gegaan. Het verzoek kwam van de buren. Een interessante middag met veel koffie. Iets erbij. […]

Eddie

teeds vaker verlaat hij het feest op tijd om in de kamer ernaast plaats te nemen. Dan gaat hij op een stoel zitten om te beluisteren hoe de woorden als losse onderdelen op verschillende toonhoogten in de lucht blijven hangen.
‘Ze klinken anders wanneer je ze niet meer uit een mond ziet wegglijden’, zegt hij.
Het geluid van een stem, de holte van de mond, de bouw van de schedel heeft zijn aandacht. Er staat ook een schedel binnen handbereik in zijn kast.
Op de bovenverdieping ligt een plank los. Die heeft hij opgenomen.
‘Wanneer ik over die plank loop is het alsof hij mij iets vraagt’, zegt hij.
‘Ik kom er nog achter.’ […]

Nix voor hem

a je naar het Krüller-Möller?’
De chauffeur kijkt de vrouw op de voorste bank rechts van zijn zetel niet aan. Hij draait aan het rad van zijn stuur maar hij heeft bij binnenkomst gezien dat ze van de kunst houdt. Hij treft ze vaker op zijn route; mensen die van kunst houden. Ze vallen op door hun kleren. En je kan gemakkelijk tegen ze praten. Hij is veilig geland in de Veluwe met zijn gezin. ‘Haar longen bleven voortdurend geïnfecteerd in de Randstad. Daarom zijn we verhuisd. Op dag 1 was er al verbetering bij haar te zien. Ze kreeg weer de leeftijd die ze had.’ De jonge vrouw luistert en knikt. De leeftijd krijgen die je hebt – een gedicht dat rijmt. ‘De kunst is niets voor mij!’ De chauffeur vervolgt, het oor van de jonge vrouw blijft open en naar hem gericht. […]