De Julimensch

e manier waarop ze staan, verraadt de waakzaamheid van het instinct. Ieder moment kunnen zij zich omdraaien of in de verte kijken met hun gewetens zorgvuldig in rugzakken verpakt.
Gewetens naast opgedroogde, verkorrelde tranen in daarvoor bestemde zijvakken. Tranen komen soms van pas.
De verlangens in de daarop afgestemde vergezichten, in kleine handzame opbergdoosjes gelegd. De woorden die bij ze horen glijden onverstaanbaar tegen zichzelf uitgesproken, turend op mobiele telefoons. Deze woorden drijven in juli voorbij aan duiven op wiegende takken, bankjes in parken, aan zomerbriesjes ook. […]

Waarom zwijgen zij?

aarom zwijgen zij? Waarom zijn zij niet naar huis gegaan en zitten zij hier in de keuken aan een tafel bij een raam? Is dit het seizoen van het zwijgen over namen, straten, straatnamen, plaatsen, generaties?
Waarom zwijgen zij over het weer, de mensen, de bewegingen van de dieren?
Waarom kijken zij naar elkaar en weer naar buiten, waar de jonge schapen staan.
Zij dragen ook lichamen, lang geleden gevormd, waarin een oorsprong uit vorige lichamen, nog langer geleden gevormd, waarin de oorsprong in veel vroegere lichamen…
Waarom kijken zij niet naar een verzameling van een houten schuur, een lammetje, het grasland, slootje, paaltje, meisje op laarsjes dat wegloopt en kleiner wordt?
Daar zet het paard een stap en zou het bewegende paard voor hen van belang kunnen zijn?
Waarom zwijgen zij van elkaar weg en kijken in elkaars ogen terug? […]

De geschiedenis

elemaal rond is die geschiedenis niet. Er ligt geen keurige ronde bol, opgebouwd met symmetrische verhalen van binnen uit. Een paar afgevlakte stukken bovenop laten dat niet toe. Ik zie een compacte min of meer ronde vorm, helder tussen twee boompjes liggen. Alsof iemand een sneeuwpop probeerde te maken en ermee is opgehouden. Of beter, een steenpop. De oppervlakte van de geschiedenis lijkt op steen. Donkere korrels hebben zich naar de oppervlakte gestuwd en vormen donkere groeven. Ze verraden tongenspartelende situaties die de afgunst vingen, en nijd, daarna de veroordeling, uitsluiting en de wraak. Maar zoals de geschiedenis ligt tussen de jonge inplant van bomen is er niets ontroostbaars aan. De geschiedenis ligt met het gemak van een zelfstandige vorm, zichzelf te zijn in het landschap. Een bepaalde waardigheid lees ik aan dit liggen af. […]

Van twee wallen

ijn mening leek op een pony van papier die te dicht bij een vuur in een weiland stond. Na een paar dagen, krulden de hoeven aan de randen al zwart, en nog verder naar boven sloegen bruine tongen op de rug toe. De staart lag als eerste in bruine snippers. Mijn mening zag er kinderachtig uit. Mijn mening was begonnen, avonden ervoor toen de meningsvorming uit de hand liep. We hielden ons bezig met een onderwerp dat al zo vaak herhaald was dat het al uitgebeend lag nog voordat het gesprek had aangevangen. Eigenlijk hadden we niets te doen. We verveelden ons. Het was koud en we voelden ons voorjaarsvrij. We schitterden onder het gewicht van ons nietsdoen. Overal hingen niet kenbare gewaden en wij konden er niets aan doen. De tijd druppelde voort door een gigantische tijdloper. […]

Woe Wei

e meeuwen houden hun bevederde vliegpennen op de toppen van de wind en zeilen erop weg. Hun omnipotente spanwijdtes varend terwijl ze om zich heen kijken, alsof ze de windstromen – waar die elkaar kruisen of stapelen – wikken en wegen voordat ze een andere richting opwalsen. Zie dan de manier waarop de poedel meeloopt met de baas, zijn oefeningen in de laagte over alles heen. Verderop, het ongemak van de oude kinderen die staan te vernikkelen in de kou. Een vrouw hangt haar haren op aan de wind. De motor geparkeerd op de vluchtstrook tussen twee wegen. De hoed van de man is groot. Nadrukkelijk draagt zijn adem hem onder de rand voor zich uit. Op het reclamebord de frisgroene kleur in pompende hartbeweging, knaloranje letters spugen alle woorden van de economie. […]

Eén grote wees

elke mensen uitgesloten worden vanavond, is nog niet duidelijk. We schuiven in een vanzelfsprekende flexibiliteit op de roltrap gezamenlijk naar beneden. Je kan in kruinen je eigen wereld gieten wanneer je de focus uit de filmzaal laat dalen in de schedels voor je.
Het festival brengt een beweging op gang die zich ieder jaar herhaalt. We keken naar hoofden die verbrand door een ploert van een zon, de donkere zaal in lichterlaaie zette. Handkarren met vruchten, matrassen en meer huisraad in een vervallen praalstoet, dreven voorbij. Een paar handen wezen hoog naar de hoofdpersoon.
De wereld om de hoofdpersoon was uitgeput en tenietgedaan. Buiten spel gezet. […]

Bewegende oogjassen naast stilstaande oogjassen

iemand is iets. De dunheid van warme spelonken. De bomen warm. Modieus warm. De angsten modieus warm. De oefening in bezinning modieus warm. De angsten voor de dunste glasscherven die zich in glinsterende ballen schuil houden. De rozen aan de buitenkant en de ernstige rozen aan de binnenkant. De families samentrekken en inkepingen in het vlees maken. Erfenissen in het gemoed. Geulen gegraven in het gemoed en op den duur is een gemoed niets anders dan een tweezijdig recept. Sommige cafés sluiten om 11 uur wanneer de mensen zich voorbereiden op het feest. Zo kan je niets vergeten op je lijstje. Bezinning oefenen. Het wordt snel donker en de lege vingers zijn open. De straten vragen om een kindeke met een kaars. Een die eeuwig brandt. Die niet uit te blazen is. De kaars blijft aan. […]

De gestalte

ommige meeuwen naderen tot aan de rand van de voeten en wijken terug.
Alsof ze twijfelen of de gestalte hun gunstig gezind is, de gestalte die met zijn rug naar het water staat en daarin gespiegeld wordt. Misschien dat ze de tijd nemen om te wennen aan de vreemde gelijkenis van de gestalte met zijn spiegelbeeld. Dat in de gele ogen van de meeuwen, een vreemde dubbele vorm vanuit de lucht viel waar te nemen. Eerst de gestalte van bovenaf gezien als een stip die begon bij het hoofd, daarna de langgerekte kribbelende vorm die uitliep in de stip van het dwarrelende hoofd. Twee vormen hadden met elkaar te maken, hoe precies wisten de meeuwen niet. […]

James

r heersen geen misverstanden langs de marmeren wanden van de roltrappen, in ’t gewelf waar doorheen de metro glijdt. Nu is er zelfs geen sprake meer van dat het andere oog eens traande. Waar James liep, met zijn vriend wijnkoopman Jan die het project leidde en Steven, de horlogemaker die het financierde. James legde zijn hand op de horizon om iets op te meten en zeker te zijn van zijn zaak. Of zijn stoommachine goed genoeg was voor het doel dat ze voor ogen hadden. Waar ze hem voor hadden aangeschreven, over lieten komen, korte zeeafstand voltooide op een schip. Vertrok uit Birmingham. Verdween uit ooghalmen met het bouwpakket aan boord. De mast niet lang daarna geplukt door ooghoeken aan de overkant. […]

De jongen van de Schelde

isschien dat ze zich vervelen achter hun voortgenummerde gezichten.
De vrouw zit bij de droge kale plant. In haar gezicht een smalle vijver, grotendeels onzichtbaar. De jongen op afstand in een filter. Durft naar niemand een hand uit te steken.
In zijn land een Schelde zeker. Waar hij slapende dieren bekijkt die niet van hem zijn.
Hij had de hele vorige maand moeite met de omheining. Handig als hij was, kreeg hij het niet voor elkaar. Dat was niets voor hem, handig als hij was.
Er bewoog een onderstroom in het weiland die liet verschuiven, verschuiven. […]