Bewegende oogjassen naast stilstaande oogjassen

iemand is iets. De dunheid van warme spelonken. De bomen warm. Modieus warm. De angsten modieus warm. De oefening in bezinning modieus warm. De angsten voor de dunste glasscherven die zich in glinsterende ballen schuil houden. De rozen aan de buitenkant en de ernstige rozen aan de binnenkant. De families samentrekken en inkepingen in het vlees maken. Erfenissen in het gemoed. Geulen gegraven in het gemoed en op den duur is een gemoed niets anders dan een tweezijdig recept. Sommige cafés sluiten om 11 uur wanneer de mensen zich voorbereiden op het feest. Zo kan je niets vergeten op je lijstje. Bezinning oefenen. Het wordt snel donker en de lege vingers zijn open. De straten vragen om een kindeke met een kaars. Een die eeuwig brandt. Die niet uit te blazen is. De kaars blijft aan. […]

De gestalte

ommige meeuwen naderen tot aan de rand van de voeten en wijken terug.
Alsof ze twijfelen of de gestalte hun gunstig gezind is, de gestalte die met zijn rug naar het water staat en daarin gespiegeld wordt. Misschien dat ze de tijd nemen om te wennen aan de vreemde gelijkenis van de gestalte met zijn spiegelbeeld. Dat in de gele ogen van de meeuwen, een vreemde dubbele vorm vanuit de lucht viel waar te nemen. Eerst de gestalte van bovenaf gezien als een stip die begon bij het hoofd, daarna de langgerekte kribbelende vorm die uitliep in de stip van het dwarrelende hoofd. Twee vormen hadden met elkaar te maken, hoe precies wisten de meeuwen niet. […]

James

r heersen geen misverstanden langs de marmeren wanden van de roltrappen, in ’t gewelf waar doorheen de metro glijdt. Nu is er zelfs geen sprake meer van dat het andere oog eens traande. Waar James liep, met zijn vriend wijnkoopman Jan die het project leidde en Steven, de horlogemaker die het financierde. James legde zijn hand op de horizon om iets op te meten en zeker te zijn van zijn zaak. Of zijn stoommachine goed genoeg was voor het doel dat ze voor ogen hadden. Waar ze hem voor hadden aangeschreven, over lieten komen, korte zeeafstand voltooide op een schip. Vertrok uit Birmingham. Verdween uit ooghalmen met het bouwpakket aan boord. De mast niet lang daarna geplukt door ooghoeken aan de overkant. […]

De jongen van de Schelde

isschien dat ze zich vervelen achter hun voortgenummerde gezichten.
De vrouw zit bij de droge kale plant. In haar gezicht een smalle vijver, grotendeels onzichtbaar. De jongen op afstand in een filter. Durft naar niemand een hand uit te steken.
In zijn land een Schelde zeker. Waar hij slapende dieren bekijkt die niet van hem zijn.
Hij had de hele vorige maand moeite met de omheining. Handig als hij was, kreeg hij het niet voor elkaar. Dat was niets voor hem, handig als hij was.
Er bewoog een onderstroom in het weiland die liet verschuiven, verschuiven. […]