(door Liliane Waanders)
Als ik het persbericht van Poetry International moet geloven is de 46e editie de meest succesvolle sinds de viering van het veertigjarig bestaan. Er kwamen 4100 bezoekers, en dat is volgens de festivalorganisatie bijna tien procent meer dan vorig jaar.
Die cijfers zeggen mij niets zolang ik niet weet hoe er geteld is. […]
(door Liliane Waanders)
‘Lang dacht ik dat poëzie voor mij te hoog gegrepen was en “beperkte” ik mij tot proza’, schreef ik eerder deze (Poetry-)week. Ik dacht dat omdat ik vaak geen grip krijg op de beelden die verborgen liggen achter de ziptaal die poëzie vaak is.
Ik hoorde, dacht ik, niet tot de selecte groep mensen voor wie poëzie gesneden koek is. De mensen tot wie Anne Vegter zich tijdens Poetry in haar Masterclass poëzie lezen richtte: […]
(door Liliane Waanders)
oen Togara Muzanenhamo gedichten begon te schrijven – hij was toen zeventien, studeerde in Den Haag en was eigenlijk in niets wezenlijk geïnteresseerd – bekommerde hij zich niet om de vorm. Zijn gedichten waaierden alle kanten op en leken nog het meest op songteksten. ‘Ik was me niet bewust van de relatie tussen vorm en inhoud en hoe die twee elkaar beïnvloeden. Pas toen ik weer thuis was, in Zimbabwe, begon ik me af te vragen waarom regels eindigen waar ze eindigen.’
Inmiddels is Togara Muzanenhamo zich heel erg bewust van de relatie tussen vorm en inhoud, bleek tijdens zijn Craft Talk tijdens Poetry waarin hij zijn weg van ‘prose poetry naar fixed verse’ beschreef. […]
(door Liliane Waanders)
erwijl ik naar Harkaitz Cano zat te luisteren tijdens zijn Craft Talk – Poetry, Art, Catharsis – moest ik toch weer aan Kenneth Goldsmith denken. Toen hem in het kader van zijn ideeën over uncreative writing voor de voeten geworpen werd dat digitalisering dodelijk is voor de literatuur, voorspelde hij dat dankzij Twitter het aforisme en de haiku zouden opleven.
Daar moest ik dus aan denken want Harkaitz Cano koos ervoor om zijn ideeën kort en krachtig te formuleren. Zo kort dat ze minder dan 140 leestekens lang zijn. […]
(door Liliane Waanders)
Eigenlijk werken ze altijd eendrachtig samen – dat betekent niet dat ze het over elk woord altijd direct eens zijn – maar voor de gelegenheid lieten Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet zich verleiden tot een gevecht.
Met de best denkbare vertaling van het gedicht ‘The country anywhere race on races’ van Lionel Fogarty als inzet, slamden de vertalers er tijdens de slotavond van Poetry International 2015 op los. […]
(door Liliane Waanders)
Raar eigenlijk, dacht ik, toen ik naar Peter Bergsma stond te luisteren die het juryrapport van de Brockway Prize 2015 voorlas. Raar dat ‘het belang van de dichters en de vertaalde werken’ zwaar meeweegt bij het toekennen van de tweejaarlijkse prijs voor poëzievertalers uit het Nederlands. […]
(door Liliane Waanders)
Hij leverde dit – een tekst uit zijn boek Soliloquy, waarin hij bijhoudt wat hij zelf zegt – aan voor de festivalbundel:
‘Hi, it’s Kenneth Goldsmith. You got it. Hello? How you doin’? Did you get my message? Oh, OK! No I haven’t checked my email. How how ya lookin’? Great! Let’s do 5:30. That’s great. Wait, let’s see, wait, hold on. Actually, actually, um, 5:30 sounds great. Is five better for you? Ah, call it five. Call it five that’s fine. No no no no no. […]
(door Liliane Waanders)
1e bedrijf
Je zult maar een gedoodverfde winnaar zijn, en dan toch de prijs niet winnen. Voordat je een gedoodverfde winnaar was, mocht je alleen maar hopen. Maar vanaf het moment dat je door iedereen op een schild gehesen wordt, begin je het te geloven. En dan blijk je niet de winnaar te zijn. Geen kampioen te worden. Wat gaat er dan door je heen? Wat voel je op het moment dat dat tot je doordringt? […]
Saskia Stehouwer
Dichteres Saskia Stehouwer (1975) krijgt de C. Buddingh’-prijs 2015 toegekend voor haar debuutbundel Wachtkamers, uitgegeven bij Uitgeverij Marmer. Stehouwer ontving de prijs voor het beste Nederlandstalige poëziedebuut van het afgelopen jaar gisteravond tijdens het 46e Poetry International Festival. ‘Ondanks de zeer heldere taal, slaagt de auteur erin de lezer permanent te verrassen’, oordeelde de jury bestaande uit Jan Baetens, Hester Knibbe en Marije Koens. […]
(door Liliane Waanders)
Toen Erik Menkveld vorig jaar overleed, werkte hij aan een dichtbundel. Uit die nagelaten bundel kozen Maria Vlaar, Anneke Brassinga en Marjoleine de Vos de tien gedichten die nu samen De wemeling zijn.
(Wemelen was een woord dat Erik Menkveld veelvuldig gebruikte, constateerde Tsead Bruinja, en Maria Vlaar, de weduwe van Erik Menkveld, bevestigde dat.
Wemeling is een woord dat volgens Tsead Bruinja goed past bij het weefwerk van zijn persoonlijkheid en bij het metamorfoserende van zijn werk. […]
