Moeder natuur schudde haar
stofdoek uit

en een wolk grenzeloze groei
dwarrelde uit ons venster op
de wereld

Achter sociale dijken
veranderde onbevangenheid
in waakzaamheid

De viroloog wacht op Godot
in een theater
vol vervreemding

Ton Huizer

Ik woon nog in zwart-wit
tussen kartelrandjes
ik lach, dus het gaat goed

iedereen is er nog
en ik weet alles al
maar de hoekjes laten los

mijn bladzij is gescheurd
straks ben ik oud papier
is er niemand meer […]

Ik vier een verre dwaze
moeder
ik vier de jaren van mijn
jeugd

ik vier vergeten idealen
ik vier de weemoed
en de deugd

ik vier de handen in het
hospice
ik vier het redden van een
kind

ik vier het vorstelijk besef
dat ik de schaar ben
niet het oranjelint

Ton Huizer

Iets of iemand
blies de pluisjes op de wind
de laatste laatste adem van
een verre Dracula

de luchtstroom van een
vlinder of een hoestbui van
een kind

de kleintjes drommen samen
oma’s lichaam is nog warm
niets wijst op haar
verscheiden […]

Het rollend materieel. Foto: Ton Huizer.

(Het draait in het leven om
twee zaken: de fluit en de
buit. Notitie aan de bar van
het buurtcafé)

Huisjesmelkers
slapend rijk
in de buurtkroeg van
mijn wijk

leegstand
faillissementje
niets aan de hand
de fiscus
ruim op achterstand […]