En vlijde zich neer
og een blad
nog een gebouw nog een wolk
nog een machine
nog een ding nog een dag
nog een gedachte
nog een lijf nog een geluid
nog een zin nog een pols
nog een kaft nog een hart
nog een peer nog een kussen
nog een lach nog een poot
nog een kogel die zichzelf
ontmantelde,
in de schemer
en vlijde zich neer
Peggy Verzett
Het blad drenkt zich het blad drenkt zich
aar is de grond daar is
niet meer gewiegd worden
Daar is grond daar is grond hier is
gewiegd worden gewiegd en nog willen
worden ook gewiegd
Daar is grond daar
is gedoken, gebroken, gestoeid door wind
Daar is grond
Het blad drenkt zich daar is grond in
vallen zonder een woord het spreken
van adem rusten blakstilnaden om gedempte trom
Peggy Verzett
e wind haalt de doeken al uit de kast
waarmee hij door de toppen van de bomen zal slaan
en slaan
Het volgende seizoen zal er zijn en het zal niet anders zijn
Het voelt aan als een kast
die ik nog niet open wil doen – gewoon een leren band
is goed genoeg, een leren band vinden en binden om de kast
van het nieuwe seizoen
Eventueel het zware gewicht van een kleine kast
tegen de grote
schuiven
van het nieuwe seizoen
De radio roept over grove golven en barstende bommen
De nazomer ligt in de lieflijke schaduw
van de
boom […]
Het boek ligt voor me
et is een prachtig vlak de kaft
draagt een suggestie – het raam zich opent in mij,
nu al een lezer van het nieuwe boek ben ik
Een jonge lezer met jonge flimmerende ogen van het licht het schuifelt
in een binnenste een
ordening schuifelt zich
en wordt mijn ordening
De eerste bladzijde
Klein, is het gezicht van mijn lezer die aarde draagt voor de eerste
bladzijden
Onbeschroomde ademklieren liggen verderop in het boek rondom de plot in het uitvergroot
Een koffievlek verraadt een vorige lezer, de bladzijde blijft zwijgen wiegen
Nu sta ik in een landschap op bladzijde 34, omringd door een oude Romeinse muur en het uitzicht op het dal een zandweg slingert
in het hese uur […]
Een stapel binnen- en buitenwereld
et ronde kleed met de lichtgroene onderkleur
waarop zich op verspreide afstanden
van elkaar kleine intermezzo’s bevinden in
roodbruine kleuren geweven ze ogen als een soort
getekende schetsjes van verschillende rurale plaatsen
in de natuur de kleinnederige schuurtjes tussen bomen
of een kleine stenen brug naar een andere oever
het paadje richting een watermolen en de houten
boerenschuur aan de hoeve vastgebouwd onder de
schaduw van een grote groep eiken ook een waterput – […]
Het goede hangt overal om ons heen
etmeel komt van licht
Het armgebaar uit een vroeger oord werpt zich
Om het lijf van het kind
Op de bank een blik naar de deur van de boom
De vogel en de man, de man en de vogel en het spel
Van het groen komt de slinger van een lied
De lichte plaatsen in het lied de mensen groeien naar
De waterkant de border is stabiel en levendig stabiel en
levendig
Peggy Verzett
en stille dag is een bloesem
Een bloesem een lijfje
Lijfje een gebaar
Gebaar een tak vol bloemgeluisterde
Bloemgeluisterde taal
Bloemgeluisterde taalvlokken
Taalvlokkenlootjes uitwaaieren
Rozevloei naar wit zonlicht van
Peggy Verzett
k wandelde gisteren tussen de Linge en de Lek
Modderig heel maar schoon heel en stil deed
taal op slot
Dag met eigen auto’s, verdorde plantenresten,
ik liet ons zwijgen tussen begin en einde
naar elkaars dauwvlies staren als
of ongeboren nog we tintelden wij van de stilte
seismografen
Vogels begonnen, een ploeg stond
met geknikte nek tot op de grond
Onze liedjes en het gewas dat nog niet
zacht voelde […]
Ik stroomde naar tulpen, dacht ik
lankstroomde goed een volledige mij
alsof al in het ongehoorde mijn bloeiende –
mijn schuim ver nog in de schuimers van een volgende zomer
Maar de hoerenzoon van de oorlog kwam een gebroken vleugel
De hoerenzoon van de oorlog kwam klankroepen tot een
neuriënd schieten
De hoerenzoon van de oorlog kwam andermans geld,
verspillen en wonen
Hier is nog een dag, planten als goede daden staan
winters stil
Langs het strand lopen de golven, ze zijn nog grijs
Maar rijp al het gebeuk is soepel ze gaan al
over de versteende benen
van de hoerenzoon […]
‘Is het goud?’, fluister ik
ijn handen brengen zich, vouwen zich om mensen heen – het is die tijd van het jaar –
een hoop mensen liggen traag
in de aarde, hebben het plan van Venus voorgoed verlaten
Het licht van stilte, een zingende maan, uitgeholde weg door het bos
naar de rand van de hei
Er is nog maar één uur,
daarna een pupil en een wijsheid die
nog schijnt, de vogels turen,
het geld ligt opgeborgen in een eierstok, armen zijn uitgebeend,
machines rijden,
hier is
mijn met pantervel donker afgezette Christuskop,
mijn met pantervel donker afgezette Christuskop
Peggy Verzett
