k zag de foto hangen, ze had woorden op haar mond,

daar waren ze blijven plakken,
de schemer trok ze nog bloesemachtiger op de foto naar voren –
vooral in de herfst kwam ze rijzen uit haar stille tuin als een vrouw
met haar spade en roze handschoenen, haar dennenbomen
kijken nog steeds nergens van op, ze missen haar naderingen,
haar opkijken vanuit haar ceruleumblauwe irissen, haar handen
over hun schorsachtige neigingen, haar stem vol verrukkingen.
En de koude lotus draagt een stille mond.
En de hartappel stuurt nog steeds e-mails die ergens aankomen.
Haar achtvorm was schitterend. […]

e wind is vergeten welke straten hij ook alweer bezoekt.
Wat een gebouw is het – zo zonder wind – de hitte met zijn voordeur knalhard dichtgegooid, we verdampen. We keren niet meer tot onszelf terug.
Het is al bijna eind september, de slakken op de stoep worden stuk getrapt.
Zo kan het niemand iets schelen. Soms verleg ik er een die precies in de loop ligt van de dood.
Dus de hitte draagt geen zolder alleen een grote brede huiskamer waar ze je dwingen in te gaan.
Waar ze je kunnen zien staan in al het licht en je glimlach ergens aan afvegen, een slap aftreksel ervan als een snelle handtekening gebruiken voor een postbode.
Onleesbaar bijna. Dikke uren vol kloppende aderen. Pompende harten. Geen ontwaakten. […]

Wanneer die opent

ie, hoe de tafels staan in het gras, gras dat binnenkort,
de eerste gevallen bladeren zal gaan dragen
Vol vreugde!
Zie de gebaren hangen van die tafels als vreemde gekrompen vruchten
Zie de bomen nog eens met hun kleine gesprek, volle buik in middagstilte
Denk nog eens aan de boei op volle zee, stel je voor
hoe hij deint op het water waaraan de gebaren in elkaars vette armen
verdwijnen
Zie de boei voor je, in je eigen oude kamer, de luisterbek
wanneer die opent
Hoor de nagelaten gebaren over de stoelen hangen,
van het kleed glijden, in de muren bijten,
op het aanrecht kleven, van de schilderijen roepen en bij de voordeur
drammen, drammen

Peggy Verzett