(door Marjolein Roozen)
as naar een event gaan wanneer er iets te vieren valt, is blijkbaar een ding voor mij (zie blog Paginagroots). Zo ging ik afgelopen vrijdag naar het Oude Luxor, waar Spraakuhloos zijn vijfjarig bestaan vierde. Mijn verwachting was een avond met spoken word en muziek, uitgevoerd door aankomend Rotterdams talent. Dat talent en Rotterdams klopte, maar dan wel in een combinatie van gevestigde artiesten en megatalenten uit alle hoeken van de podiumkunsten.
Spraakuhloos organiseert shows met als doel de podiumkunsten te vernieuwen. De avonden waarop artiesten uit uiteenlopende disciplines te zien zijn, zijn steeds op een andere locatie in Rotterdam en gaan vaak gepaard met een open podium. Vrijdag had elke act zo’n 15 minuten om te shinen. Tomàs de Paauw (samen met Garryl Tjon organisator van Spraakuhloos), praatte de avond aan elkaar. Net zo onder de indruk van zijn programma als het publiek, bracht hij niet veel meer uit dan de woorden ‘jeetje’ en ‘magisch’. Zijn licht ongemakkelijke aanwezigheid was een komisch contrast met de steengoede artiesten die het podium met hem deelden.
Laat ik beginnen met Gavin Reijnders, 22 jaar. Denk kleinkunstvibe, comedian, singer-songwriter. Hij pakte de hele zaal in met een enorme dosis podiumenergie en zelfspot. Met gitaar en ukelele speelde hij een aantal nummers, waarvan de afsluiter een ode aan zijn broer met Asperger. Iedereen zong mee en ik (emotioneel wrak) pinkte een traantje weg. Spoken word-hoogtepunt was voor mij Barguijs: een duo waar voor de gelegenheid Patrick Ribeiro bij aansloot. Als superhelden van de spoken word brachten ze een ode aan Marvel. Rake teksten werden in echo, canon en koor voorgedragen: een driehoek-dynamiek die goed werkte. Ook was ik onder de indruk van WARD. Een muzikante die in haar eentje upbeat elektronische muziek maakt met dromerig-klinkende teksten. Mijn gevoel deelden meer mensen, want het publiek begon spontaan te dansen.
Dit publiek was misschien wel het grootste cadeau voor Spraakuhloos. Er was veel interactie met de zaal, iedereen deed actief mee en had volledige focus waar nodig. De prachtige choreografie van Gil de Grid (Amenti Collective) was de eerste minuten zonder geluid en het was dood- en doodstil in de zaal.
Wat tot slot echt niet ongenoemd kan blijven is de beatbox performance. Timmeh bracht zijn vriend B-Art (Nederlands kampioen en tweede van de wereld) mee het podium op. Ongelofelijk wat voor geluid er uit deze twee mannen kwam. Uniek om mee te maken op een random vrijdagavond in het Oude Luxor.
Wat een fijn concept heeft Spraakuhloos: alsof je een paar uur op een mini-festival bent. De diversiteit en kwaliteit van de performances maakten het echt een bijzondere avond en ik vind het een heel toffe vorm om meerdere disciplines binnen de podiumkunsten te introduceren aan je publiek. Gefeliciteerd Spraakuhloos, met dit grote succes!
