(door Leo Hogenboom)
Peter Goedhart heeft met zijn Liefde op schaal een melancholiek stemmende reeks van verhalen geschreven die de meest sombere Rotterdammer nog tot een optimist zouden maken. Ruig, dichterlijk, realistisch, teder, tijdloos, historisch, bespiegelend, direct en stijlvast. Over liefde en tegelijk over de onverschilligheid die zelfs in de grootste liefdes op de loer ligt. Over vriendschap die de dood overwint. Over muziek en de beleving ervan op een houten kerkbank.
Peter Goedhart is iemand die een struikeling in de haast om een tram te halen, een herinnering aan een allang vergeten sigarettenmerk, een verloren en weer gevonden oorbel, een fragment uit een gedicht of lied aanwendt om je mee te voeren op een wandeling door het Katendrecht van jaren her of het oude Noorden van vlak na de oorlog waar hij je zonder pretentie en onsentimenteel onderhoudt over de snelheid waarmee je mooie jaren voorbijrazen op weg naar het onvermijdelijke einde met slechts, als je geluk hebt, een glimp van een glimp van liefde.
Peter Goedhart beschrijft in zijn verhalen datgene wat over het algemeen voor onbeschrijfelijk wordt gehouden zoals muziek, vriendschap, liefde en de dood. Hij buigt de taal daarbij vanuit een bijna realistische, om niet te zeggen Heijermansachtige, situatie van een jongetje dat zingt voor stervende bejaarden, naar een dichterlijke en overstijgende reeks van vragen over goed en kwaad, schijn en werkelijkheid, vervuld en onvervuld zijn.
Als je Peter spreekt op de presentatie van een van zijn boeken, verzucht hij dat hij zich liever bezighoudt met componeren of zingen, als je hem spreekt terwijl hij bezig is met de voorbereiding voor een concert, mompelt hij al snel dat hij weer graag tijd zou hebben om te schrijven.
Zijn schrijven is een vorm van zingen, zijn verhalen zijn als liederen waarmee zeelui zich het leven thuis dromen of het land dat nog niet in zicht is. Voor een boek als Liefde op schaal moet je jezelf wat tijd gunnen. Als je eraan begint, moet je je voorstellen dat je op zee bent, te kooi ligt, op reis naar een andere tijd of een onbekend land. Peter staat op de brug en kijkt uit over de zee en als je achter de woorden luistert, hoor je hem zingen.
